Bericht Nr. 49 vanuit Colombia

Vorige week heb ik bij de diverse onderwerpen gezegd, dat er nog een vervolg zou komen, dus bij deze. De airco is uiteindelijk afgelopen donderdag en vrijdag gerepareerd. De nieuwe compressor was toch aangekomen, vraag mij niet waar ze hem hebben weggehaald, is ook niet belangrijk. Het belangrijkste is, dat hij het weer dut. Uiteindelijk heeft deze reparatie wel zo'n beetje 20 manuren gekost. Wij zitten daar niet mee want het was een garantiezaak.

Voor de hoge elektriciteit rekening is het Spaanse woord 'esperar', hetgeen wachten betekend, nog steeds van toepassing en dat doen we dan ook maar, alsof wij iets anders zouden kunnen doen.

Het derde 'word vervolgd' had betrekking op enige foto's van Annet op haar nieuwe parttime werkplek, maar helaas ik ben weer vergeten om die foto's van mijn kantoor computer over zetten naar mijn thuis computer. Ik ben even vergeten hoe die ziekte heet waarbij het geheugen steeds minder wordt.

Verder is er deze week niet zoveel te melden of het zou moeten zijn, dat de zeespiegel sinds gisteren behoorlijk hoog staat. Niet dat wij daar op de 28^e verdieping last van hebben. Het water staat echter wel zo hoog, dat het her en der gewoon de straten op stroomt want duinen of iets dergelijks kent men hier niet.

Zicht op de oude stad waarbij de golven over de 'zeewering' heen slaan.

Op You Tube heb ik een filmpje geplaatst. Klik hiervoor op onderstaande link, wel even de Ctrl toets ingedrukt houden:

http://www.youtube.com/watch?v=MhJDUDKyg90

In Nederland hoor je sommige mensen n.a.v. het opwarmen van de aarde soms al praten over dat als er daar niets gebeurd, uiteindelijk Amersfoort aan zee komt te liggen. Hier maken zij zich daar niet druk over onder de noemer 'wie dan leeft wie dan zorgt'.

Op een aantal trouwe uitzonderingen na (ik noem geen namen, maar diegenen die ik er mee bedoel, weten het zelf wel), zouden wij wel eens een keer een reactie willen ontvangen op onze wekelijkse mailtjes. Vinden jullie ze leuk, interessant of hoeven deze mailtjes van jullie niet zo nodig. Uit de trouwe reacties horen wij, dat men deze mailtjes met wat wetenswaardigheden leuk vind, maar geld dat voor iedereen? Laat ook eens iets van jullie horen.

Alvast bij voorbaat dank.

Bericht Nr. 48 vanuit Colombia

We beginnen deze week maar weer eens met de 'Never ending Story' van de Airco. Je houdt het niet voor mogelijk, maar in een land dat werkelijk vergeven is van airco's, heeft men geen onderdelen op voorraad. Het bewuste deel (compressor) is hier niet op voorraad. Men heeft zelfs gezocht (als wij ze tenminste moeten geloven en daar twijfelen we zelf aan) in buurland Panama maar ook daar is het niet te vinden. Als iemand in Nederland het bewuste onderdeel (Compressor, type QJ208KAB, merk LG) en eventuele andere onderdelen ergens toevallig heeft liggen, dan horen we dat graag. Misschien kunnen we dan gezamenlijk wel een handeltje opzetten.

Ook over de torenhoge elektriciteit rekening is nog geen duidelijkheid gekomen. Wel heb ik een bezwaar schrift (dat door de dochter van 'El Presidente') is geschreven ingeleverd op het kantoor van ElectiCaribe. Men heeft het daar zonder morren in ontvangst genomen. Ik kreeg een kopie terug waar men het dossiernummer op had geschreven en nu is het weer afwachten!!! Gisteren kregen wij wel weer een nieuwe rekening over het verbruik van de maand September. Net zoals de vorige maand hadden we 0 kWh stroom verbruikt en zouden we omgerekend ca. € 6,- moeten betalen. Dit is dan een soort van vast recht of hoe ze het hier ook mogen noemen. Uiteraard was dit bedrag bij het nog openstaande bedrag (ca. €4800,-) van de vorige keer opgeteld. Het mag wel duidelijk zijn, dat er iets in de meter registratie fout zit want hoe kunnen we niets verbruikt hebben, terwijl wij hier toch gewoon wonen en stroom verbruiken. Dit word dus nog vervolgd.

Om het verblijf van zowel Annet als van Sugi (vrouw van collega Ruud) wat te ver ge aannamen, is in overleg met onze werkgever Thales besloten, dat zij wat hand- en spandiensten op ons Thales kantoor mogen verrichten. Je moet dan denken aan archiveringswerkzaamheden, kopiëren en overige eenvoudige werkzaamheden, Zo is Annet afgelopen dinsdag als eerste gestart met het versnipperen van een aantal stapels papier waar info op staat, wat niet zomaar in de vuilnisbak mag verdwijnen. Helaas was de papierversnipperaar niet zo goed opgewassen tegen deze hoeveelheid papier. Steeds na ca. 15 minuten moest Annet stoppen omdat het apparaat warm liep. Dit had tot gevolg, dat Annet drie middagen bezig is geweest om al het aanwezige papier tot snippers te verwerken. Annet was dus letterlijk bezig om haar tijd aan 'snipperdagen' te besteden. Voorafgaande aan deze snipperklus heb ik Annet eerst een rondleiding aan boord gegeven, zodat zij nu een beeld heeft wat zich daar plaats vind. Zij was onder de indruk van de hoeveelheid werk dat daar verzet moet worden en dan ook nog grotendeels bij hoge temperaturen omdat ook daar de airco (nog) niet werkt omdat ze die nieuw aan het opbouwen zijn. Ik zal volgende week een paar foto's van de eerste werkdag van Annet meesturen. Nu gaat even niet, omdat ik die op de computer heb staan die in ons Thales kantoor staat, ik ben ze vergeten om mee naar huis te nemen. Dus ook dit word nog vervolgd.

Bericht Nr. 47 vanuit Colombia

Deze keer een kort berichtje, omdat datgene wat hier de afgelopen week is gebeurd niet echt spectaculair is geweest.

Ik heb het dan over het nog steeds moeten wachten op de reparatie van de airco's waar na lang aandringen weer twee andere monteurs van hetzelfde bedrijf bij zijn geweest. De vorige twee monteurs hadden na 2 uur zoeken ontdekt, dat er een sensor vervangen moest worden. Zij kwamen tot die conclusie op een zaterdagmorgen nu twee weken geleden en vertelden er bij, dat ze de maandag daarna om 8 uur met dit nieuwe deel zouden komen. Jullie raden het al, ze kwamen niet. Na opnieuw een aantal keren vragen, kwamen afgelopen dinsdag dus weer twee andere monteurs en die kwamen er 3 uur zoeken achter, dat de compressor stuk was en derhalve moest worden vervangen. Alleen, zoals vaak, het was niet op voorraad in Cartagena, men moest het bestellen in Bogota. Vervanging onder garantie zou nog deze week plaats vinden, maar ook dat ging niet door. Wel kregen we een mailtje, dat eind volgende week dit onderdeel binnen zou zijn. Voor ons blijft afwachten, wanneer het dan uiteindelijk vervangen gaat worden. Eén van de redenen dat het zo lang duurt, is dat het onder garantie moet gebeuren en dat zij er dus niet direct geld voor kunnen vangen. Zouden we het zelf contant betalen, dan zou het stukken sneller gaan. Hoezo corru.....?

Ook het verhaal met de hoge elektriciteit rekening blijft zich voortslepen. De manager van het appartementengebouw (Catalina) zou twee weken geleden een brief schrijven. Bij navraag deze week, bleek dat zij hier plotseling niet meer werkt!. Nu heeft de dochter van El Presidente van dit gebouw aangeboden, om dit voor mij te doen. Zij zou dit afgelopen donderdag af hebben, maar nu op zaterdag middag rond 5 uur, wachten we er nog steeds op.

Om toch wat vulling aan deze mail te geven, onderstaand het bewijs van een paspop met grote borsten. Nadat ik er in een vorige mail over had geschreven, dat hier de vrouwen nogal fors zijn geschapen en dat zelfs de paspoppen hier op aangepast zijn, kreeg ik de vraag om bewijzen voor die paspop, dus bij deze met dank aan Karin.

Ook wel grappig, vind ik de manier waarop hier veel (tamme) militairen in een vrachtauto worden vervoerd.

Tot zover, tot de volgende week.

Bericht Nr. 46 vanuit Colombia

De prijsvraag van vorige week is door niemand gewonnen. Er kwamen een aantal antwoorden binnen met resp. 17 en 19 keer het woord wachten. Inclusief 'wachten' in de woorden afwachten en wachturen kwam het woordje wachten 22x voor. Over dit antwoord kan niet gecorrespondeerd worden.

We zijn deze week begonnen met het samen met de kinderen bezoeken van de bekende vulkaan, 'Volcan del Totumo', (zoek dit maar eens via Google op Internet op voor veel meer info en foto's), waar wij al een aantal keren eerder met andere visite zijn geweest. Omdat Lotte het helemaal niet zag zitten, om vuile handjes en voetjes te krijgen, had Annet zich maar als oppas oma aangemeld zodat de rest kon afdalen in de modderbak. Nou ja afdalen is een groot woord, omdat de 'krater' tot aan de nok toe gevuld was. De lokale mensen vertelden dat de krater 2300 meter diep is. We hebben maar geen poging ondernomen om dat te gaan controleren. Wat deze keer verder opviel, was dat er geregeld grote luchtbellen opborrelden.

V.l.n.r. Pieter, Gerrit, Karin, Tineke

V.l.n.r. Gerrit, Karin en Tineke bij een opborrelende luchtbel

Ook hebben we deze week het kasteel San Felipe hier in Cartagena bezocht. Dit is een oud Spaans kasteel van waaruit Cartagena is ontstaan en van waaruit het in de zeventiende eeuw is verdedigd tegen zeerovers.

Volgens een tekst op een daar aanwezige kaart zijn ook de Nederlanders daar indertijd bij betrokken geweest. Ja, waar kom je die ook niet tegen?

Later deze week zijn Annet en ik nog weer op pad geweest als vervolg op onze visum verlenging. Zonder noemenswaardige wachttijden, was de aanvraag van de Colombiaanse ID kaart voor ons tweeën binnen een half uur gefikst. Weliswaar moeten we nu weer 20 dagen wachten voordat we hem in ontvangst kunnen nemen, maar dat mag de pret niet drukken.

Het verhaal van de torenhoge elektriciteit rekening heeft een vervolg gekregen. Via de makelaar kregen we bericht van de leverancier met een overzicht van wat wij vanaf oktober 2009 verbruikt zouden hebben. Volgens die brief, zou ons verbruik door een andere bewoner (niet onze bovenbuurman zoals eerder gedacht) zijn betaald. Deze brief kwam bij ons niet echt betrouwbaar over, omdat het overzicht begint met het verbruik van de maand September 2009, dat was de maand dat wij nog in het Hilton woonden. Wij hebben pas op 1 oktober de sleutel gekregen. Verder bleek dat ons verbruik vanaf november 2009 plotseling van ca. 650 kWh per maand was gestegen naar 3600 kWh per maand en dat liep een aantal maanden later op naar ruim 5300 kWh per maand. Ik heb met die andere bewoner gesproken en die gaf meteen aan, dat de inhoud van die brief niet correct was. Hij vertelde, dat hij er pas in december 2009 was komen wonen en dat hij ook soortgelijke problemen met die elektriciteit leverancier heeft. Hij raadde mij aan om voorlopig sowieso niet te betalen. Omdat die bewoner één of andere belangrijke functie binnen de organisatie van het appartementen complex heeft, (hij noemde zichzelf El Presidente del Apartamentos o.i.d.) zou hij het verder gaan uitzoeken. We wachten nog maar weer eens hoe dit verder zal gaan verlopen.

Vrijdag zijn Karin, Tineke, Pieter en Lotte na een verblijf van drie weken weer naar Nederland vertrokken en daar intussen weer veilig in Enschede aangekomen. Het was een fijne gezellige en drukke tijd met hen samen. Nu is de rust voor even weer terug gekeerd in Casa Potman in afwachting van het volgende bezoek in november a.s.

Bericht Nr. 45 vanuit Colombia

Deze week is er nog geen vervolg op de hoge elektriciteit rekening van de maand Augustus gekomen. Waarschijnlijk zijn ze nog steeds op zoek naar bewijs om aan te kunnen tonen dat wij echt wel moeten betalen. We blijven maar afwachten (hebben we veel ervaring mee), wat hier nog uit komt rollen.

Ook deze week hebben we weer veel wachturen gemaakt, nu in Bogota i.v.m. het verlengen van ons visum want die verloopt op 18 September a.s. want dan wonen wij al weer een jaar in Cartagena. Afgelopen dinsdag zijn we rond de middag per vliegtuig naar Bogota vertrokken en kwamen daar rond 14:30 aan. Op het vliegveld stond een taxi chauffeur met een bordje met onze namen er op, te wachten op ons. Hij heeft ons naar hotel Royal Bogota, naast het World Trade Center gebracht en hij vertelde ons erbij, dat wij zo snel mogelijk naar de Thales agent in hetzelfde gebouw moesten gaan want daar zat men op ons te wachten. (Het valt mij zelf op, dat ik het woordje 'wachten' nu al erg vaak heb genoemd en, hou je vast, er komen er nog meer aan). Omdat we op de vlucht van Cartagena naar Bogota (kleine anderhalf uur vliegen), alleen een bekertje frisdrank kregen en wij ‘s morgens alleen ons ontbijt hadden gehad, zijn we na het in checken eerst maar iets gaan eten in het restaurant van het hotel. De Thales agent moest nog maar even op ons wachten. We moesten trouwens toch wachten op een 5-tal Thales collega's die vanuit Amsterdam via Parijs een half uurtje na ons in Bogota zouden aankomen. Een aantal van hen moest hun visum ook verlengen en de rest moest een nieuw visum hebben omdat die over een tijdje hier ook in Cartagena aan het werk moeten. Maar goed, na de lunch zijn we toch maar doorgelopen naar de Thales agent waar men inderdaad op ons zat te wachten. De formulieren die we al eerder hadden ingevuld, werden minutieus gecontroleerd en we hadden ergens iets verkeerd ingevuld. Doorhalen was niet toegestaan en we konden weer nieuwe formulieren gaan invullen. Op zich niet zo'n probleem, we hadden tijd genoeg want we zaten nog op de aankomst van de Thales collega's te wachten. Na een uurtje wachten arriveerden onze collega's ook en ook hun formulieren werden gecontroleerd. Ook hier was het één en ander niet goed en ook zij konden opnieuw beginnen. Uiteindelijk toen alles goed bleek te zijn, kregen we te horen, dat we de volgende morgen om 6:15 per taxi naar het ministerie zouden gaan. Je moest er vroeg zijn, omdat men maar 100 visums per dag kon of af wilde werken.

I.v.m. het vroege vertrek, liep de wekker om 5 uur af en konden we om 5:45 beginnen aan ons ontbijt. Dit ontbijt had je wel nodig, omdat het een dag van wachten zou worden. We kwamen om half zeven bij het ministerie aan en moesten samen met anderen tot half acht wachten voordat we naar binnen mochten en wij een volgnummer kregen. Annet was als 3^de aan de beurt en ik had nr. 4. Onze collega's kregen aansluitende volgnummers. Na een kwartier mochten wij onze eerder ingevulde formulieren + pasfoto's met witte achtergrond op het voor ons afwijkende formaat van 3x3 cm. inleveren en hierna begon het lange wachten. Van onze groep van in totaal 7 personen, kreeg ik als eerste om half tien mijn paspoort met het nieuwe visum, Annet kwam daar een tijdje later achteraan + nog 2 collega's. We begrepen dan ook niet meer, wat het nut van die volgnummertjes was. Omdat we als één groep waren gekomen en ook als één groep weer weg wilden gaan, zijn wij maar blijven wachten totdat iedereen zijn visum had. De laatste kreeg hem zo rond half twaalf, dus na zo'n VIJF uur wachten.

Omdat we op voorhand niet wisten hoe lang het wachten zou duren, hadden we onze retour vlucht voor 's avonds 19:10 geboekt. Doordat het wachten uiteindelijk minder lang duurde, hebben we een poging gedaan, om een vlucht eerder te kunnen vertrekken maar helaas die vlucht was volgeboekt en restte ons niets anders dan nog eens drie uur te wachten totdat we naar het vliegveld konden vertrekken. Rond half negen 's avonds waren we weer terug in Cartagena en konden we terug naar ons appartement waar de kinderen op ons zaten te wachten.

Met alleen dit visum zijn we er nog niet. We moeten nu nog naar het Immigratie kantoor (DAS) hier in Cartagena om een soort van ID-kaart te krijgen. Hier kunnen of willen ze er maar twee per dag van aanmaken en je kunt er daarom alleen maar op afspraak terecht nadat je een betalingsbewijs voor de kosten (139.800,- Pesos p.p) kunt tonen. Dus je moet eerst naar een bank (alleen de BancoColombia is gerechtigd om dit te doen en dan nog niet eens bij elk willekeurig filiaal van die bank), nee je moet naar bepaald filiaal om te kunnen betalen. Hierna hebben we een afspraak kunnen maken voor 16 September a.s. We zullen zien, of het hier ook weer langdurig wachten word.

Zo, voorlopig heb ik het woordje WACHTEN vaak genoeg gebruikt.

P.S. Hoe vaak heb ik het woordje 'wachten' gebruikt? Diegene die het juiste antwoord weet, mag hier een weekendje in ons appartement komen logeren. (Vliegtickets zijn voor eigen rekening).

Bericht Nr. 44 vanuit Colombia

Deze week zijn we begonnen aan een drukkere dan normale week omdat we onze dochters, schoonzoon en kleindochter over de vloer hebben. Ondanks dat, vinden we het hartstikke gezellig dat zij er zijn en dat we op die manier onze eigen gezin weer voor een paar weken bij elkaar hebben. Doordat Lotte nog maar 2 ½ jaar is, kun je natuurlijk nog geen lange dagtochten ondernemen maar dat mag de pret niet drukken. Alleen het feit dat we een zwembad in het appartementengebouw hebben en ook nog een heel groot zwembad (zee) voor de deur maakt weer een hele hoop goed. Lotte vond de eerste keer in het grote zwembad (zee) niet zo leuk omdat het water zout was en er overal zand lag. Ze wilde in het begin dan ook alleen maar in het blauwe zwembad zwemmen. Maar na een paar dagen was ze over de vrees voor het zoute water heen en nu rent ze zonder na te denken de zee in en vind ze het prachtig. Daarom heb ik voor maandag een vrije dag opgenomen en gaan we met ons allen naar één van de Rosario eilanden dat hier zo'n 3 kwartier varen vandaan ligt. We gaan daar snorkelen en indien mogelijk naar een soort van dolfinarium dat bij een ander eiland in de buurt in zee is gebouwd. Zelf zijn we er al eerder geweest. Nu maar eens kijken, hoe de kids het vinden.

Midden deze week werden we verrast met een maandelijkse rekening voor de elektriciteit. Normaal betalen we zo rond de COP 100.000,- (Colombiaanse Pesos). Dit is tegen de huidige koers zo'n € 45,-. Tot nu toe vonden we dat we niet veel voor elektriciteit hoefden te betalen gezien het feit, dat we 8 airco systemen in huis hebben. Weliswaar staat alleen de airco in de inloopkast 24 uur per dag aan om te voorkomen dat de kleding muf gaat ruiken en alleen de airco in onze slaapkamer staat alleen 's nachts aan. De rest van het appartement kunnen we redelijk 'gekoeld' houden door, als de zon weg is, alle ramen tegen elkaar open te zetten.

Onze Noorse boven buurman had mij al eens gevraagd hoeveel wij moesten betalen en toen we hem het bedrag noemden, was hij erg verbaasd. Tot aan het moment dat wij er kwamen wonen, betaalde hij zo'n COP 500.000,- per maand en daarna moest hij plotseling iedere maand meer dan COP 1.000.000,- (1 miljoen) betalen. Hij had dan ook het idee, dat hij voor ons mee moest betalen. Hij vertelde ook, dat bij vrienden van hem elders in het gebouw dat ook was gebeurd. Omdat de elektriciteit meters voor alle appartementen ergens in het gebouw weggewerkt zijn en ze via Internet rechtstreeks door Electricaribe (Colombiaanse stroomleverancier) worden uitgelezen, kun je zelf niets controleren. Maar onze boven buurman heeft zelf ergens een meter op de kop getikt en kwam er toen achter dat hij niet voor ons meebetaalde, maar dat zijn maandverbruik steeds dubbel in rekening werd gebracht.

Ik weet niet, of het door de actie van de boven buurman is gekomen, maar wij kregen deze week plotseling wel een erg hoge maandrekening aangeboden. Terwijl er volgens de specificatie geen enkele kilowatt was verbruikt, moesten wij wel COP 10.668.760,-!! (ca. € 4800,-!!) betalen voor de maand Augustus. Ons kennende, gingen we daar niet mee akkoord en ben ik naar het kantoor van Electricaribe gegaan. Na ca. 30 minuten wachten met zo'n 30 man in een klein kantoor met 9 balies, was ik aan de beurt. Ieder moet op zijn beurt wachten en daarom moet je daar een nummertje trekken, maar gelukkig kreeg ik van een vriendelijke mevrouw haar nummer aangeboden omdat ze die zelf niet meer nodig had. Hierdoor kon ik zo'n 20 personen voorbij lopen die voor mij al binnen waren. Ja, soms zit het mee in dit land van het eeuwige wachten. Aan de balie werd mij na een kwartier onderlinge discussie duidelijk gemaakt, dat als ik stroom verbruikte, ik in Colombia dat wel moest betalen. Gelukkig had ik alle vorige facturen met betaalbewijs meegenomen en kon daar mee aan tonen, dat ik geen wanbetaler was. Daarop wisten zij het ook niet meer en werd ik terug gestuurd naar de administratie van het gebouw. Omdat daar niemand aanwezig was, ben ik doorgereden naar de makelaar omdat we een huurcontract met hem hebben. (dat is hier normaal, hier heb je een huurcontract met de makelaar en niet met de eigenaar). De makelaar ging gelijk bellen met Electricaribe en kreeg toen als antwoord dat we elke maand te weinig hadden betaald. Electricaribe beweerde dat er steeds twee verschillende bedragen op die facturen stonden en dat wij dus steeds de laagste hadden betaald. Wij hebben die verschillende bedragen nog nooit zien staan en bij navraag aan collega Ruud, had die dat ook nog nooit gezien. Ook op de laatste factuur die Ruud nog niet had betaald, stond er 2x hetzelfde bedrag vermeld, n.l. 1x keer op de factuur zelf en 1x keer op een afscheur strookje dat aan deze factuur zit. Dit strookje word door de kassière van de supermarkt waar je betaald, er af gescheurd en als bewijs van betaling doorgestuurd naar Electricaribe, althans daar ga ik van uit. Omdat we tot nu bij vier verschillende supermarkten hebben betaald, zouden al die kassières steeds dezelfde fout gemaakt moeten hebben zowel bij ons maar ook bij heel veel andere klanten. Dit verhaal gaat er bij ons niet in. Via de makelaar heb ik nu gevraagd om mij die afgescheurde strookjes op te sturen om te controleren of wij inderdaad steeds het verkeerde bedrag hebben betaald. We wachten nog op die strookjes en tot dan betalen we niet. Dit krijgt dus nog een vervolg.

Bericht Nr. 43 vanuit Colombia

Zoals vorige week al gemeld, hebben we afgelopen zondag een nieuwe poging ondernomen om de oversteek naar het eiland Baru te maken. Op zich is de afstand er naar toe slechts een kilometer of 40. Maar omdat we wisten, dat we er slecht begaanbare wegen tegen zouden komen, zijn we ‘s morgens om 9 uur samen met collega Ruud en zijn vrouw Sugi in twee auto's vertrokken. We hebben bewust voor twee auto's gekozen om alle twee de bestuurders 'ervaring' op te laten doen met rijden op dit soort (bijna) onbegaanbare wegen. Doordat het tijdens de rit naar het veerpont begon te regenen, zagen de auto's er al niet uit toen we bij het pontje aankwamen. De wegen zijn hier altijd heel stoffig en als het dan gaat regenen, word het een smerige bedoening op de wegen met een kleiachtige vette laag drek op het asfalt die je daarna dan ook weer terug vind op de auto. We hebben deze keer de 'Touristic Ferry' genomen. Dit pont bestaat uit een plat gedeelte waar je op kunt rijden en daar tegen aan is met touwen een uit de kluiten gewassen kano vastgebonden. Deze 'kano' heeft een buitenboord motor en hiermee word het geheel naar de overkant gevaren. Helaas hebben we er geen foto's van. Aan de overkant gekomen hebben we de weg (of wat er voor door moest gaan), naar eindpunt van het eiland. Het was een zandweg, waar men wel met bezig is om hem ooit te verharden, alleen in Colombia weet je nooit wanneer dat gereed is.

Een klein gedeelte van de weg met Ruud een eindje voor ons.

Nou dit was mij het tochtje wel. Uiteindelijk hebben we twee uur over gedaan om bij het zuidelijkste puntje van dat eiland aan te komen. Het was een barbaarse tocht door de modderpoelen waarbij de bodemplaat van de auto geregeld over de zandbulten schuurde en waarbij de auto tot aan het portier door het water ging. Gelukkig hebben we alle twee een 4WD uitvoering anders waren we ook nooit aan deze tocht begonnen.

Zo zag onze auto er uit!

Ook al eens eerder gemeld, is dat er hier veel politie controles zijn op vooral autopapieren. Zelfs in deze wildernis tussen alle moddergaten werden wij voor een controle staande gehouden door twee agenten die daar tot aan de enkels in de modder stonden. Alles werd gecontroleerd en na enige onderlinge discussie kregen we de papieren terug en mochten door glibberen. Op het eindpunt kwamen we op een groot vierkante zandvlakte in een klein dorpje uit waar verder niets te doen was. We zijn dan ook maar gelijk weer terug gegaan en hebben ergens halverwege de afslag naar Playa Blanca genomen. De weg (een zelfde modderpad als hiervoor beschreven), werd ons gewezen door een aantal jongens die met ons mee renden. Deze jongens horen bij een 'restaurant' op het strand waar men je graag naar toe wil hebben, omdat ze dan weer klanten hebben. Het was een mooi wit zandstrand met blauw zeewater. Hier konden we mooi onze eerder gekochte snorkelsets uit proberen en we hebben daar dan ook prachtig gekleurde vissen gezien. Daarvoor had de kok ons al een aantal vissen laten zien, waaruit we een keuze konden maken. We hebben aangegeven, dat we een uurtje later wilden gaan eten zodat ze daar bij de bereiding van het eten rekening konden houden. De vis en bijbehorende rijst en groente smaakte prima. Tijdens het eten waren een aantal jongens bezig met allerlei acrobatische oefeningen zoals handstand, achterwaartse koprollen en op de handen lopen.. Annet heeft ze daar nog voorgedaan hoe je ook op een simpeler manier op je handen kunt lopen. Gewoon je handen onder de tenen houden en dan gaan lopen. Ze vonden het prachtig, dit hadden ze nog nooit eerder gezien.

Na het eten hebben we ieder een massage genomen die door lokale vrouwen tegen betaling word uitgevoerd. Dit masseren gaat soms niet altijd even zachtzinnig. Ik zelf heb er een gekneusde rib aan over gehouden. Voor mij was dit dus eens maar nooit meer. Tegen vier uur hebben we terugweg maar weer aanvaard en waren tegen zessen weer in ons appartement. Toen we de parkeer garage in reden, hebben we gelijk aan de beveiliging gevraagd, of iemand wat wilde bij verdienen met het wassen van onze auto.

Eén van de beveiligers die net werd afgelost, wilde dat wel gaan doen en dat heeft hij geweten. Hij is er zo'n 2 uur mee bezig geweest om de vette zooi er af te krijgen en de auto weer zijn originele kleur te geven.

Sinds afgelopen donderdag zijn onze dochters Karin, Tineke met schoonzoon Pieter en kleindochter Lotte bij ons te logeren. Voor ons was het allemaal een grote vraag hoe Lotte, 2,5 jaar oud, zich zou houden tijdens de lange reis die uit - thuis toch zo'n 22 uur duurt. Maar het is bijzonder goed gegaan terwijl ze onderweg maar ca. drie uur heeft geslapen. Toen ze in Cartagena door de douane kwam, is ze als een blok in slaap gevallen en pas in onze parkeer garage weer wakker geworden. Verder heeft eigenlijk geen hinder gehad van de 7 uur tijdsverschil die ze heeft moeten overbruggen.

Tot zover.

Bericht Nr. 42 vanuit Colombia

Zo, hier weer een mailtje van ons uit Colombia. De vorige keer hebben we gemeld, dat wij er een (lang) weekend tussen uit zouden gaan naar Riohacha. Nou, op aanraden van de Colombiaanse vrouw van een Franse Thales collega, zijn wij niet gegaan. Zij vertelde dat je in die omgeving toch wel enige risico loopt omdat je er redelijk dicht in de buurt van de grens met Venezuela komt. Ondanks dat Venezuela en Colombia geen 'vriendjes' van elkaar zijn, vind daar blijkbaar wel een levendige handel in m.n. wit poeder en aanverwante zaken plaats waarbij het er blijkbaar niet altijd zachtzinnig aan toe gaat. Om deze redenen hebben we het lange weekend maar weer rondom ons appartement in Cartagena doorgebracht. Naast het doen van de wekelijkse boodschappen hebben we zondag toch nog een tochtje ondernomen naar Baru. Baru ligt hier aan de overkant van de baai van Cartagena en word door een breed kanaal gescheiden van het vaste land. Het is dus alleen per boot bereikbaar of je moet een veerpont over dat kanaal gaan nemen. Wij kozen voor het laatste. Hierbij hadden we de keus uit de 'Ferry naar Baru' of de 'Touristic Ferry naar Baru. Ze vertrekken van twee verschillende plekken maar komen aan de overkant op dezelfde plek aan. Wij kozen voor de Ferry naar Baru en werden na die keuze vooraf gegaan door een jongen die mee rende om de weg naar de opstapplaats te wijzen. Daar aangekomen, begrepen wij, (achteraf bleek dat we het verkeerd hadden begrepen), dat we daar de auto achter moesten laten en dat we te voet het veerpont op moesten gaan. Om onze auto daar zo achter laten, leek ons geen goed idee en we zijn maar weer vertrokken en zijn toen maar via weg nr. 90 een 'toeristische' route richting Baranquilla op gegaan. Nou dat toeristische viel dus flink tegen, zoveel is er niet te zien. Het enige grappige wat ons op viel, was toen we zagen hoe een rugzak toerist zich liet vervoeren. Deze gast was waarschijnlijk als verstekeling achter op de vrachtwagen geklommen en daar een zitplaatsje gezocht.

Na een kilometer of veertig, zijn we achter een bus een tussenweg richting de weg 90A (terugweg naar Cartagena) ingereden. Achter ons aan kwam nog een tweede bus. Na een paar honderd meter, kwamen we er achter dat men het asfalt had verwijderd en dat er alleen maar diepe kuilen gevuld met modder over waren gebleven. Op dit gedeelte werden we al snel door die tweede bus ingehaald en hij wilde ook gelijk maar die eerste bus in halen. Dat ging echter niet zo gemakkelijk, omdat je steeds van links naar rechts over deze zandweg moest rijden om alle gaten te ontwijken. Uiteindelijk is hem dat wel gelukt.

Onderweg stopten die bussen zomaar ergens, eerst werd er dan wat bagage uitgegooid en daarna stapten er nog één of meerdere personen uit die dan per voet verder gingen, waarna toe is ons niet duidelijk geworden want zover als wij konden zien, woonde er daar niemand. Verder zagen we langs deze zandweg vangrails staan die nog maar net boven de zandbulten uitkwamen. De functie van die vangrails is ons niet geheel duidelijk geworden. Na zo'n 10 km. kwamen we weer op een 'normaal' begaanbare weg uit en zijn toen maar terug gereden naar Cartagena.

Toen ik dinsdag op het werk met collega Ruud over m.n. de afgebroken tocht naar Baru sprak, bleek dat hij de dag na onze poging met zijn auto wel het veerpont naar Baru had kunnen nemen en dat hij daar op een breed wit strand met helder blauw water was uitgekomen. Daarom gaan we morgen, maar nu samen met Ruud en Sugi, opnieuw een poging ondernemen om in Baru te komen. We hopen daar volgende week iets over te kunnen berichten, alhoewel we vanaf aanstaande donderdag onze dochters Karin en Tineke met schoonzoon Pieter en kleindochter Lotte te logeren hebben. We gaan dus een drietal drukken weken tegemoet maar we zien erg uit naar hun komst.