We zijn deze weer eens week begonnen met een lang weekend. Afgelopen maandag werd hier n.l. Allerheiligen gevierd, nou ja gevierd kun je het niet echt noemen, maar daar kom ik later nog even op terug.

I.v.m. dit lange weekend hadden we met collega Ruud en zijn vrouw Sugi afgesproken om naar Tierra Bomba te gaan om te gaan snorkelen. Via onze Franse collega Christian hadden we gehoord dat je daar met een klein bootje naar toegebracht werd en dat je daar dan min of meer een privé strand beschikbaar had met een wit strand en blauw water, ideaal dus om te snorkelen. Hier zou je ook niet lastig gevallen worden door allerlei straat- of in dit geval strandventers en massage dames. Dit eiland ligt tegenover het Hilton hotel en is in ongeveer 15 minuten varen te bereiken. Hiervoor zijn Annet en ik zaterdag op pad gegaan om e.e.a. te regelen. Bij een reisbureau (één van de velen hier in Cartagena) kregen we te horen, dat je op voorhand geen boot kon reserveren. Je moest gewoon naar het strand bij het Hilton gaan en daar kon je een boot huren, uiteraard met een schipper, voor ongeveer 15000 pesos (€ 6,50) per persoon retour. Omdat Christian dicht bij dit strand woont, heb ik hem gebeld om te vragen of dit verhaal klopte. Hij gaf aan, dat hij dat wel even ging uitzoeken en in de loop van de middag kregen we van hem te horen, dat we niet bij het Hilton moesten zijn maar vlak bij het Marine hospitaal waar wij ongeveer een kwartier lopen vanaf wonen. Zondagmorgen om half elf hadden wij daar met Sugi & Ruud afgesproken en we werden daar vrijwel meteen omringd door een man of tien die ons allemaal wel wilden wegbrengen naar dat eiland. We hebben er één uitgezocht, die wat Engels sprak en met hem zijn we in zee gegaan, alleen niet voor een prijs van 15000 COP maar het bleek 35000 COP exclusief lunch te zijn. In die prijs zat echter wel een persoonlijke bewaker die de gehele dag bij ons zou blijven en voor ons eten en drinken kon ophalen.

Onze Butler in aantocht met onze lunch

Onze lunch

Goedkopere overtochten bleken er niet zijn. Nadat we betaald hadden, werden er twee taxi's staande gehouden en gingen we met vier begeleiders op weg naar de boot. En raad eens, waar die boot lag, precies, op het strand bij het Hilton!! We gingen met nog 4 anderen aan boord en in ca. 15 minuten waren we aan de overkant en kwamen aan op ons 'privé strand'

Nou, zo 'privé' was het strand nou ook weer niet.

Bij aankomst werden wij direct al ontvangen door hele hordes strandventers en dames die je een massage willen geven. We maakten onze 'oppasser' duidelijk, dat dit het niet was en zijn toen een eind verder gelopen, waar het wel rustig was. Alleen werd je er nog wel steeds lastig gevallen door de strandverkopers maar dat moet je maar voor lief nemen. Het witte strandzand was er wel maar het helder blauw water was ver te zoeken, dus van snorkelen is niets terecht gekomen. We hebben ons verder wel goed vermaakt en zijn rond drie weer terug gegaan omdat er donkere onweerswolken aan de hemel verschenen.

Annet met in het midden op de achtergrond Hotel Hilton

Gerrit met op de achtergrond de wijk Boca Grande, waar wij wonen

Zoals eerder gezegd, was maandag een vrije dag i.v.m. Allerheiligen. Dat vrij zijn en vieren / gedenken, is blijkbaar maar voor weinigen weggelegd want heel veel winkels zijn gewoon open en ook in de bouw word er gewoon doorgewerkt. Wij zijn maar eens weer naar de Makro geweest om daar inkopen te doen. Evenals in veel andere winkels blijven wij ons er over verbazen hoe men de winkel heeft ingericht. Gelijksoortige producten vind je vaak op verschillende plaatsen en ook zijn gangbare producten plotseling uitverkocht en zie je ze soms maanden lang niet meer terug. Ook vind men het hier gewoon om hele gangpaden vol te stouwen met rijen pallets waar dan bijvoorbeeld 25 kilozakken suiker op liggen of zakken met rijst.

Vandaag hebben we weer iets anders meegemaakt, dat er wel lachwekkend uitzag. Het begint al, dat de kassière (in ons geval een man) aan dezelfde kant staat als waar de klant zijn producten op de lopende band moeten leggen. Dat 'lopende' kunnen we normaal beter weglaten want je moet de boodschappen zelf elke keer richting de kassière schuiven. De klant voor mij, was daar dan ook mee bezig, totdat de man achter de kassa plotseling de schakelaar wist te vinden waarmee die (stilstaande) band plotseling een lopende band werd. Nadat er ruimte op die band was, zijn wij begonnen om onze boodschappen er ook al vast op te leggen, om te beginnen twee in plastic ge-sealde plastic flessen Jus ó range van elk 2 liter inhoud. Onze man aan de kassa zette op een gegeven moment de lopende band in werking en de boodschappen schoven naar voren. Er was echter één probleem. Vlak voor het einde van de band had men een plankje gemonteerd waar de pinautomaat op stond. De flessen konden echter niet onder die band door. In één van de flessen werd een heel kleine gaat gedrukt en de band bleef maar doorlopen zodat de fles met het gat klem kwam te zitten. Het gevolg was, dat de Jus ó range met kracht uit die fles spoot en alles daar in de buurt (kassa, pinautomaat, klant voor ons en de man achter de kassa) een gratis douche kregen. Het duurde even voor dat de beste man de stopknop had gevonden en de band kon stop zetten. Ja, dat krijg je als je de lopende band niet zo vaak gebruikt en er dan ook nog iets boven bouwt, waardoor een vrije doorgang niet meer mogelijk is, maar dit is Colombiaanse logica.

Sinds dinsdag weten wij ook, hoe een echte tropische regenbui er ziet. Wij hebben hier vele keren flinke buien gezien, maar die van dinsdag overtrof alles. Zelfs voor de Colombianen was dit ongekend en hadden zij nog maar zelden gezien. Rond een uur of acht begon het te regenen wat al snel over ging in een hoosbui en die heeft zo ongeveer 5 uur aangehouden. Ondanks die regen ben ik om 10 uur met een aantal mensen van de Marine op weg gegaan naar de scheepswerf in Mamonal waar één van de fregatten op het droge ligt. Droog moeten we deze keer maar met een korreltje zout of zo je wilt met een emmer water nemen. Mamonal ligt hier zo'n 15 km. vandaan en daar doe je ongeveer 20 minuten over. Ongeveer halve wege net voorbij de tolpoorten kregen we een telefoontje dat het beter was om maar niet te komen omdat de openbare weg intussen in een kolkende rivier was verandert. (later die middag hoorde ik dat de mensen er tot aan hun middel door het water moesten gaan en dat men ze per boot heeft afgevoerd). Zelf zijn we gelijk ook maar weer via een andere weg (i.v.m. het één richting verkeer) terug gereden naar de Marine basis. Nou onderweg, weet je niet wat je ziet. Vanuit diverse zij straten waren complete rivieren ontstaan die behalve water ook stenen en hout meevoerden. Het was op goed geluk manoeuvreren tussen die rommel door en maar hopen dat je niet in gaten terecht kwam die daar altijd al zitten maar nu door het vele water niet meer zichtbaar waren. Uiteindelijk heb ik over die terugreis een uur gedaan.

Toen ik om 12 uur bij ons appartement aan kwam, bleek de parkeer garage weer eens onder water te staan en werkten de liften ook niet meer. Noodgedwongen moest ik 28 verdiepingen omhoog klimmen via de trap. Via het dak boven het trapgat kwam het water gewoon naar binnen stromen en vervolgens stroomde het weer via het halletje onder de voordeur gewoon onze woonkamer in. Dan woon je op 28 hoog (140 mrt.) en heb je nog wateroverlast!!! Na de lunch moest ik weer via de trap naar beneden want de twee liften waren nog steeds defect.

Waarschijnlijk ook door de regen hadden we ‘s morgens al een ongewenste gast op één van de balkons. Volgens onze Colombiaanse hulp was het een Condor, dat is een grote zwarte vogel met een grote snavel die niet meer weg kon komen omdat de startbaan voor hem/haar te kort was. 's Middags heeft iemand van de technische dienst de vogel met de nodige moeite gevangen en mee naar beneden genomen.

Onze ongewenste gast, een Condor, met zijn/haar redder

Behalve de vele regen die wij deze week hebben gehad, is het verder rustig gebleven.

Afgelopen vrijdag hebben wij Ans & Arie Koster van het vliegveld afgehaald. Ondanks een totale reistijd van ca. 22 uur via Parijs en Bogota, zijn ze met slechts een vertraging van 15 minuten goed aangekomen. Vandaag hebben wij ze laten zien, wat de gevolgen zijn van de overvloedige regen en de hoge stand van de zee. Dat was gelijk een goede kennismaking met Cartagena. Verder kunnen we nu eindelijk eens weer ons spelletje Canasta met elkaar spelen zoals we dat in Nederland ook geregeld deden.