Zo, hier weer een mailtje van ons uit Colombia. De vorige keer hebben we gemeld, dat wij er een (lang) weekend tussen uit zouden gaan naar Riohacha. Nou, op aanraden van de Colombiaanse vrouw van een Franse Thales collega, zijn wij niet gegaan. Zij vertelde dat je in die omgeving toch wel enige risico loopt omdat je er redelijk dicht in de buurt van de grens met Venezuela komt. Ondanks dat Venezuela en Colombia geen 'vriendjes' van elkaar zijn, vind daar blijkbaar wel een levendige handel in m.n. wit poeder en aanverwante zaken plaats waarbij het er blijkbaar niet altijd zachtzinnig aan toe gaat. Om deze redenen hebben we het lange weekend maar weer rondom ons appartement in Cartagena doorgebracht. Naast het doen van de wekelijkse boodschappen hebben we zondag toch nog een tochtje ondernomen naar Baru. Baru ligt hier aan de overkant van de baai van Cartagena en word door een breed kanaal gescheiden van het vaste land. Het is dus alleen per boot bereikbaar of je moet een veerpont over dat kanaal gaan nemen. Wij kozen voor het laatste. Hierbij hadden we de keus uit de 'Ferry naar Baru' of de 'Touristic Ferry naar Baru. Ze vertrekken van twee verschillende plekken maar komen aan de overkant op dezelfde plek aan. Wij kozen voor de Ferry naar Baru en werden na die keuze vooraf gegaan door een jongen die mee rende om de weg naar de opstapplaats te wijzen. Daar aangekomen, begrepen wij, (achteraf bleek dat we het verkeerd hadden begrepen), dat we daar de auto achter moesten laten en dat we te voet het veerpont op moesten gaan. Om onze auto daar zo achter laten, leek ons geen goed idee en we zijn maar weer vertrokken en zijn toen maar via weg nr. 90 een 'toeristische' route richting Baranquilla op gegaan. Nou dat toeristische viel dus flink tegen, zoveel is er niet te zien. Het enige grappige wat ons op viel, was toen we zagen hoe een rugzak toerist zich liet vervoeren. Deze gast was waarschijnlijk als verstekeling achter op de vrachtwagen geklommen en daar een zitplaatsje gezocht.

Na een kilometer of veertig, zijn we achter een bus een tussenweg richting de weg 90A (terugweg naar Cartagena) ingereden. Achter ons aan kwam nog een tweede bus. Na een paar honderd meter, kwamen we er achter dat men het asfalt had verwijderd en dat er alleen maar diepe kuilen gevuld met modder over waren gebleven. Op dit gedeelte werden we al snel door die tweede bus ingehaald en hij wilde ook gelijk maar die eerste bus in halen. Dat ging echter niet zo gemakkelijk, omdat je steeds van links naar rechts over deze zandweg moest rijden om alle gaten te ontwijken. Uiteindelijk is hem dat wel gelukt.

Onderweg stopten die bussen zomaar ergens, eerst werd er dan wat bagage uitgegooid en daarna stapten er nog één of meerdere personen uit die dan per voet verder gingen, waarna toe is ons niet duidelijk geworden want zover als wij konden zien, woonde er daar niemand. Verder zagen we langs deze zandweg vangrails staan die nog maar net boven de zandbulten uitkwamen. De functie van die vangrails is ons niet geheel duidelijk geworden. Na zo'n 10 km. kwamen we weer op een 'normaal' begaanbare weg uit en zijn toen maar terug gereden naar Cartagena.

Toen ik dinsdag op het werk met collega Ruud over m.n. de afgebroken tocht naar Baru sprak, bleek dat hij de dag na onze poging met zijn auto wel het veerpont naar Baru had kunnen nemen en dat hij daar op een breed wit strand met helder blauw water was uitgekomen. Daarom gaan we morgen, maar nu samen met Ruud en Sugi, opnieuw een poging ondernemen om in Baru te komen. We hopen daar volgende week iets over te kunnen berichten, alhoewel we vanaf aanstaande donderdag onze dochters Karin en Tineke met schoonzoon Pieter en kleindochter Lotte te logeren hebben. We gaan dus een drietal drukken weken tegemoet maar we zien erg uit naar hun komst.