Zoals vorige week al gemeld, hebben we afgelopen zondag een nieuwe poging ondernomen om de oversteek naar het eiland Baru te maken. Op zich is de afstand er naar toe slechts een kilometer of 40. Maar omdat we wisten, dat we er slecht begaanbare wegen tegen zouden komen, zijn we ‘s morgens om 9 uur samen met collega Ruud en zijn vrouw Sugi in twee auto's vertrokken. We hebben bewust voor twee auto's gekozen om alle twee de bestuurders 'ervaring' op te laten doen met rijden op dit soort (bijna) onbegaanbare wegen. Doordat het tijdens de rit naar het veerpont begon te regenen, zagen de auto's er al niet uit toen we bij het pontje aankwamen. De wegen zijn hier altijd heel stoffig en als het dan gaat regenen, word het een smerige bedoening op de wegen met een kleiachtige vette laag drek op het asfalt die je daarna dan ook weer terug vind op de auto. We hebben deze keer de 'Touristic Ferry' genomen. Dit pont bestaat uit een plat gedeelte waar je op kunt rijden en daar tegen aan is met touwen een uit de kluiten gewassen kano vastgebonden. Deze 'kano' heeft een buitenboord motor en hiermee word het geheel naar de overkant gevaren. Helaas hebben we er geen foto's van. Aan de overkant gekomen hebben we de weg (of wat er voor door moest gaan), naar eindpunt van het eiland. Het was een zandweg, waar men wel met bezig is om hem ooit te verharden, alleen in Colombia weet je nooit wanneer dat gereed is.

Een klein gedeelte van de weg met Ruud een eindje voor ons.

Nou dit was mij het tochtje wel. Uiteindelijk hebben we twee uur over gedaan om bij het zuidelijkste puntje van dat eiland aan te komen. Het was een barbaarse tocht door de modderpoelen waarbij de bodemplaat van de auto geregeld over de zandbulten schuurde en waarbij de auto tot aan het portier door het water ging. Gelukkig hebben we alle twee een 4WD uitvoering anders waren we ook nooit aan deze tocht begonnen.

Zo zag onze auto er uit!

Ook al eens eerder gemeld, is dat er hier veel politie controles zijn op vooral autopapieren. Zelfs in deze wildernis tussen alle moddergaten werden wij voor een controle staande gehouden door twee agenten die daar tot aan de enkels in de modder stonden. Alles werd gecontroleerd en na enige onderlinge discussie kregen we de papieren terug en mochten door glibberen. Op het eindpunt kwamen we op een groot vierkante zandvlakte in een klein dorpje uit waar verder niets te doen was. We zijn dan ook maar gelijk weer terug gegaan en hebben ergens halverwege de afslag naar Playa Blanca genomen. De weg (een zelfde modderpad als hiervoor beschreven), werd ons gewezen door een aantal jongens die met ons mee renden. Deze jongens horen bij een 'restaurant' op het strand waar men je graag naar toe wil hebben, omdat ze dan weer klanten hebben. Het was een mooi wit zandstrand met blauw zeewater. Hier konden we mooi onze eerder gekochte snorkelsets uit proberen en we hebben daar dan ook prachtig gekleurde vissen gezien. Daarvoor had de kok ons al een aantal vissen laten zien, waaruit we een keuze konden maken. We hebben aangegeven, dat we een uurtje later wilden gaan eten zodat ze daar bij de bereiding van het eten rekening konden houden. De vis en bijbehorende rijst en groente smaakte prima. Tijdens het eten waren een aantal jongens bezig met allerlei acrobatische oefeningen zoals handstand, achterwaartse koprollen en op de handen lopen.. Annet heeft ze daar nog voorgedaan hoe je ook op een simpeler manier op je handen kunt lopen. Gewoon je handen onder de tenen houden en dan gaan lopen. Ze vonden het prachtig, dit hadden ze nog nooit eerder gezien.

Na het eten hebben we ieder een massage genomen die door lokale vrouwen tegen betaling word uitgevoerd. Dit masseren gaat soms niet altijd even zachtzinnig. Ik zelf heb er een gekneusde rib aan over gehouden. Voor mij was dit dus eens maar nooit meer. Tegen vier uur hebben we terugweg maar weer aanvaard en waren tegen zessen weer in ons appartement. Toen we de parkeer garage in reden, hebben we gelijk aan de beveiliging gevraagd, of iemand wat wilde bij verdienen met het wassen van onze auto.

Eén van de beveiligers die net werd afgelost, wilde dat wel gaan doen en dat heeft hij geweten. Hij is er zo'n 2 uur mee bezig geweest om de vette zooi er af te krijgen en de auto weer zijn originele kleur te geven.

Sinds afgelopen donderdag zijn onze dochters Karin, Tineke met schoonzoon Pieter en kleindochter Lotte bij ons te logeren. Voor ons was het allemaal een grote vraag hoe Lotte, 2,5 jaar oud, zich zou houden tijdens de lange reis die uit - thuis toch zo'n 22 uur duurt. Maar het is bijzonder goed gegaan terwijl ze onderweg maar ca. drie uur heeft geslapen. Toen ze in Cartagena door de douane kwam, is ze als een blok in slaap gevallen en pas in onze parkeer garage weer wakker geworden. Verder heeft eigenlijk geen hinder gehad van de 7 uur tijdsverschil die ze heeft moeten overbruggen.

Tot zover.