Bericht Nr. 57 vanuit Colombia

Doordat wij als Nederlanders (samen met Sugi & Ruud) al behoorlijk bekend, beroemd en berucht zijn in Cartagena, hebben we al behoorlijk wat connecties opgebouwd. Zo werden we afgelopen zondag door Jhon, één van de obers van het restaurant San Bernabé op het Plaza Santa Domingo, waar wij geregeld komen eten, uitgenodigd voor een lunch in een typisch Cartagenees restaurant. We zijn om 12 uur in twee auto's met 7 personen (Sugi & Ruud Muermans, Jhon, Shirley (vriendin van Ruuds zoon), Nelson (security van restaurant San Bernabé) en Annet en mijn persoon op pad gegaan. Na ongeveer 45 min. kwamen we aan. Je zit er pal aan de straat maar het was er hartstikke druk. Een aantal van ons kozen voor het gerecht Sancoche. Dit is een typisch Colombiaanse maaltijdsoep. Het is zo'n beetje de Colombiaanse variant van de goed gevulde Hollandse erwtensoep. Er zit van alles in, zoals stukken maiskolven, groentes, yuca (soort aardappel) en runderribben. Er was ook een versie die gevuld was met stukken kippenvlees. Bij deze soep werd ook nog kokos rijst geserveerd.

Colombiaanse maaltijdsoep Sancoche

Dit zijn de ingrediënten die in de soep zitten

Er was ook een gerecht met vlees, rauwkost en yuca. Yuca word is een lange wortel die na koken als een aardappel word opgediend en ook zo smaakt.

Colombiaanse lunch met vlees, rauwkost en yuca.

Na het eten werden we door de eigenaresse uitgenodigd, om even in de keuken te komen kijken. Het was bepaald geen 3-sterren Michelin keuken maar dat merkte je niet aan het eten dat we kregen, want dat was voortreffelijk.

De barbecue

De 'soepkeuken' met Shirley en Ruud

De verschillende gerechten op het vuur

Even meehelpen bij het roeren van de soep

De afwaskeuken

Bij het eten kregen we een lokaal drankje, dat wat zoetig smaakte maar wel lekker was. Het werd in een emmer aangemaakt. De naam ben ik vergeten, maar het werd gemaakt van iets dat uit een bepaalde boom kwam. Men liet ons later een blok van dit materiaal zien. Het kwam ons bekend voor. In elke supermarkt zie je die blokken liggen, maar wij hebben altijd aangenomen dat het blokken zeep waren zoals die vroeger werden gebruikt bij de was. Zo zie je maar weer, dat je je snel kunt vergissen en dat er iets lekkers van gemaakt kan worden.

De rest van de week is het met uitzondering van de gigantische tropische buien rustig verlopen. Als al die regen hier in de vorm van sneeuw was gevallen, had er nu wel een laag van 3 meter gelegen. Ook de lokale bevolking spreekt nu van uitzonderlijke regenbuien die ze nog maar weinig keren eerder hebben meegemaakt. Toen Annet tijdens één van die regenbuien het auto portier opende, bleek dat het water nog maar 2 centimeter onder de dorpel stond. Nog een paar centimeter erbij, of we hadden natte voetjes in de auto gekregen. Een geluk is altijd weer, dat na zo'n bui het water binnen een paar uur weer is verdwenen.

Bericht nr. 56 vanuit Colombia

Zo, het is weer rustig in de stad. Het Miss Colombia gebeuren en alles wat daar verder bij hoort, is weer vertrokken.

Ook Ans & Arie zijn weer terug naar het koude Goor. Gelukkig voor hen zijn zij qua gezondheid weer vertrokken zoals ze zijn gekomen, n.l. zonder lichamelijke ongemakken. Alle ziekteverschijnselen hebben ze achtergelaten. We hadden ze afgelopen donderdag nog maar nauwelijks op het vliegveld achter gelaten of het onweer barstte los en wel in zo'n mate, dat zij uiteindelijk met een vertraging van een uur richting Panama zijn vertrokken. Een deel van die vertraging kwam mede doordat President Santos weer eens in Cartagena aan kwam en dan moet alles daar voor wijken, zelfs vertrekkende vliegtuigen worden tegengehouden tot dat hij is gearriveerd. Ja, men heeft wat voor die man over. Door deze vertraging hadden ze maar 45 minuten over om in Panama over te stappen in het KLM toestel naar Amsterdam. Normaal gesproken is dat natuurlijk lang genoeg, maar je weet in de Zuid-Amerikaanse landen op voorhand maar nooit of dit voldoende is i.v.m. de steeds maar weer veranderende regeltjes. Maar goed ze zijn goed aangekomen in Goor, weliswaar met nog een vertraging omdat er blijkbaar iets met een rook producerende trein in de Schiphol tunnel aan de hand was.

T.a.v. het hoge water, word het wat eentonig. We dachten dat we alles al eens hadden gezien, maar juist vanmorgen zijn we weer eens in een gigantische tropische onweersbui terecht gekomen. Een bui van die omvang hadden wij nog niet eerder meegemaakt. Binnen een uur stonden zowat alle straten weer blank waarbij op sommige plaatsen het water zeker een halve meter hoog stond. Soms gingen we tot aan de grill door het water maar gelukkig staat onze Honda hoog op zijn pootjes en zijn onze 'pootjes' droog gebleven. We hadden geen foto toestel bij ons, dus deze keer geen plaatjes.

Bericht Nr. 55 vanuit Colombia

Zoals vorige keer gemeld, zou ik op de Miss Colombia verkiezingen terugkomen als daar aanleiding voor zou zijn. Nou die aanleiding is er, vandaar dat ik verder ga met daar waar ik vorige week ben gebleven, namelijk de botenparade.

Die botenparade begon afgelopen zaterdagmiddag in de stromende regen. Op elke roeiboot, geroeid door zes Marine kadetten, (sorry maar zo heten die mensen nou eenmaal) stond één kandidaat Miss Colombia.

De boten kwamen langs de kant van de Baai van Cartagena varen.

Langs deze baai ligt een verhoogd trottoir, waar de Colombiaanse politie van vond, dat je daar niet mocht lopen. Iedereen moest over de straat lopen, waar het natuurlijk weer eens een keer blank stond.

Colombiaanse politieagent op wacht om de mensen van het trottoir af te houden.

Ans & Annet met de schoenen in de hand op weg naar Club Naval.

Met de schoenen in de hand, was het waden door het water om bij de Marine Officiers club te komen, waar de dames aan land kwamen en daar aan de aanwezige mensen, waaronder wij, werden voorgesteld, uiteraard niet persoonlijk. Hierna kon je er onder het genot van drankjes en hapjes, die je wel zelf moest betalen met bonnetjes, in de regen genieten van live muziek.

Met dit soort bonnetjes van verschillende waardes, kon je eten en drinken kopen.

In de regen aan een pilsje.

Uiteindelijk is afgelopen maandag deze dameuit Cali gekozentot Miss Colombia 2010.

Doordat onze visite (Ans & Arie) sinds dinsdag ziek (diarree) zijn, hebben wij het de rest van de week maar rustig aan gedaan.

Vrijdag waren zij zodanig opgeknapt, dat we een bezoek aan de inmiddels bekende vulkaan Totumo konden brengen. Het was een compleet nieuwe (modder) ervaring voor hen.

Samen in de vulkaan Totumo

Bericht Nr. 54 vanuit Colombia

Nadat we onze visite (Ans & Arie) afgelopen zaterdag al iets van een bijzonder nat Cartagena hebben laten zien, kregen we zondag een dag zonder regen, dus tijd om eens in de zee te gaan zwemmen. De zee was echter zeer onrustig met hoge golven en eveneens een hoge waterstand.

Poseren voor de hoge golven

Mogelijk heeft dit te maken met voorbij trekken van de orkaan Tomas in het Caribische gebied ter hoogte van Aruba. We waren er vorige week na de gigantische tropische bui op dinsdag er al middels een brief die in de lift hing voor gewaarschuwd. Alleen waarschuwde men in die brief voor de orkaan Otto die ongeveer een maand daarvoor al voorbij was getrokken! Blijkbaar was men toen vergeten om deze waarschuwing bekend te maken. Men dacht blijkbaar 'Beter laat dan helemaal niet'. Het gevolg van de orkaan Tomas was, zoals gemeld, dat er hoge golven tot ca. 2 meter hoogte voorkwamen en de zee bij vloed weer rijkelijk over straat stroomde. Ondanks die hoge golven zijn we zondag met ons vieren wezen zwemmen en dat was onder deze omstandigheden een heel erg leuke bezigheid. De gevolgen van het hoge water zagen we later in de vorm van zandduinen die op straat zijn ontstaan en daar nog steeds liggen.

Het zand word teruggebracht naar de zee.

Hier en daar is men bezig om met schop en kruiwagen al weer terug naar zee te brengen en we zagen zowaar één shovel die ook bezig was om het van de straat te halen. Alleen die schoof het op een hoop op straat. Bij de eerstvolgende vloed werd deze hoop zand weer over de straat verdeeld en kon men weer opnieuw beginnen. Ja, zo blijft er altijd werk!

Deze week was het verder de week van de jaarlijks terugkerende festiviteiten rondom de Miss Columbia verkiezingen en de onafhankelijkheid van Cartagena de Indias. Deze festiviteiten worden elk jaar rond de elfde van de elfde in Cartagena gehouden. Ondanks dat het er al jaren word gehouden, weten heel veel inwoners van Cartagena niet wanneer welke festiviteit word gehouden. Toen ik dinsdag bij de mensen van de Marine naar een soort van programma vroeg, kreeg ik verschillende antwoorden. De één zegt dat het op woensdagmorgen begint met een presidentiele parade terwijl de ander zegt dat die ‘s middags is. (Uiteindelijk is die parade toch op woensdagmorgen gehouden).

Ook wist de leiding niet te vertellen, wanneer men hier vrij heeft n.a.v. van al deze activiteiten. Wel is bekent dat er op donderdag de elfde van de elfde een parade is waar alle kandidaat Miss Colombia aan meedoen. Uit alles blijkt weer, dat een Colombiaan over het algemeen niet verder kijkt dan dat zijn neus lang is en dat ze morgen wel weer kijken wat er die dag gaat gebeuren.

Woensdagmiddag bleek er een optocht speciaal voor de schooljeugd te zijn met veel dans en trommels. Eén van de gewoontes tijdens deze en alle andere optochten is, dat men elkaar onderspuit met schuim uit spuitbussen en er daarna een handvol maïzena overheen gooit.

Bij Annet bleef het alleen bij schuim, Arie kreeg wel een handvol maïzena over zich heen, hier is helaas geen foto van gemaakt.

Donderdag hebben we bij Sugi en Ruud vanuit het zwembad naar de optocht met alle kandidaat Missen Colombia gekeken.

In het zwembad bij Sugi en Ruud tijdens de optocht.

Ik heb al eens eerder verteld, dat de President van Colombia tijdens sommige weekenden en vakanties en andere gelegenheden onze overbuurman is. Hij woont dan in zijn vakantiehuis aan de overkant van de Baai van Cartagena. Hemelsbreed ligt dat zo'n 3 km. bij ons vandaan

Als hij komt of gaat, gaat dat gepaard met heel veel begeleiding van allerlei mensen zoals politie, ambtenaren en ambulance personeel. Zo kwam hij afgelopen maandag weer eens met een groot gevolg in 5 auto's, een bus en een aantal politieauto's aan. Als hij er is, ligt er een marineschip voor anker vlak bij zijn buitenverblijf. Dinsdagmorgen vanaf 7 uur stonden alle begeleidende auto's, politie en ambulance al weer op de marinebasis te wachten omdat hij blijkbaar weer zou vertrekken. Uiteindelijk om 10:15 bleek hij in aantocht te zijn met als gevolg, dat alles in beweging kwamen en men hun positie dicht bij de steiger wilden innemen. Op datzelfde moment waren echter marine mensen bezig om speciale (kwetsbare) kabels af te meten t.b.v. ons werk aan de fregatten en dat deden ze op de toegangsweg naar die steiger. De eerste politie auto wilde zo over die kabels heen rijden. Op dat moment kwamen collega Ruud en ik aan lopen. Ruud heeft de politie auto tegengehouden en gezegd, dat ze niet over die kabels mochten rijden. Daarop ontstond er een hele discussie met de marine mensen over het feit wat er belangrijker was, t.w. de president laten wachten of de kabels weghalen. Nadat één van die agenten met een collega had overlegd, werd bepaald dat de president de hoogste prioriteit had en dat de kabels weggehaald moesten worden, hetgeen dan ook morrend door de marinemensen werd gedaan. Wij vonden het wel grappig, dat wij als Nederlanders, Colombiaanse politieagenten en indirect ook de president tegen hebben gehouden en daarmee duidelijk hebben gemaakt, dat niet altijd alles zomaar moet wijken voor overheidsdienaren.

Vandaag (zaterdag) is er een roeibotenparade met op elke boot een kandidaat Miss Colombia. Elke boot word door zes Marine kadetten geroeid. Deze eindigt bij Club Naval. Dat is de Mess voor Marine Officieren. Wij hebben daar ook toegangskaarten voor gekocht en gaan er dus ook naar toe om de dames van wat dichterbij te kunnen bekijken. Na afloop treed er een in Colombia bekende life band op. Afhankelijk van wat wij er mee maken, kom ik er volgende week wel op terug.

Bericht Nr. 53 vanuit Colombia

We zijn deze weer eens week begonnen met een lang weekend. Afgelopen maandag werd hier n.l. Allerheiligen gevierd, nou ja gevierd kun je het niet echt noemen, maar daar kom ik later nog even op terug.

I.v.m. dit lange weekend hadden we met collega Ruud en zijn vrouw Sugi afgesproken om naar Tierra Bomba te gaan om te gaan snorkelen. Via onze Franse collega Christian hadden we gehoord dat je daar met een klein bootje naar toegebracht werd en dat je daar dan min of meer een privé strand beschikbaar had met een wit strand en blauw water, ideaal dus om te snorkelen. Hier zou je ook niet lastig gevallen worden door allerlei straat- of in dit geval strandventers en massage dames. Dit eiland ligt tegenover het Hilton hotel en is in ongeveer 15 minuten varen te bereiken. Hiervoor zijn Annet en ik zaterdag op pad gegaan om e.e.a. te regelen. Bij een reisbureau (één van de velen hier in Cartagena) kregen we te horen, dat je op voorhand geen boot kon reserveren. Je moest gewoon naar het strand bij het Hilton gaan en daar kon je een boot huren, uiteraard met een schipper, voor ongeveer 15000 pesos (€ 6,50) per persoon retour. Omdat Christian dicht bij dit strand woont, heb ik hem gebeld om te vragen of dit verhaal klopte. Hij gaf aan, dat hij dat wel even ging uitzoeken en in de loop van de middag kregen we van hem te horen, dat we niet bij het Hilton moesten zijn maar vlak bij het Marine hospitaal waar wij ongeveer een kwartier lopen vanaf wonen. Zondagmorgen om half elf hadden wij daar met Sugi & Ruud afgesproken en we werden daar vrijwel meteen omringd door een man of tien die ons allemaal wel wilden wegbrengen naar dat eiland. We hebben er één uitgezocht, die wat Engels sprak en met hem zijn we in zee gegaan, alleen niet voor een prijs van 15000 COP maar het bleek 35000 COP exclusief lunch te zijn. In die prijs zat echter wel een persoonlijke bewaker die de gehele dag bij ons zou blijven en voor ons eten en drinken kon ophalen.

Onze Butler in aantocht met onze lunch

Onze lunch

Goedkopere overtochten bleken er niet zijn. Nadat we betaald hadden, werden er twee taxi's staande gehouden en gingen we met vier begeleiders op weg naar de boot. En raad eens, waar die boot lag, precies, op het strand bij het Hilton!! We gingen met nog 4 anderen aan boord en in ca. 15 minuten waren we aan de overkant en kwamen aan op ons 'privé strand'

Nou, zo 'privé' was het strand nou ook weer niet.

Bij aankomst werden wij direct al ontvangen door hele hordes strandventers en dames die je een massage willen geven. We maakten onze 'oppasser' duidelijk, dat dit het niet was en zijn toen een eind verder gelopen, waar het wel rustig was. Alleen werd je er nog wel steeds lastig gevallen door de strandverkopers maar dat moet je maar voor lief nemen. Het witte strandzand was er wel maar het helder blauw water was ver te zoeken, dus van snorkelen is niets terecht gekomen. We hebben ons verder wel goed vermaakt en zijn rond drie weer terug gegaan omdat er donkere onweerswolken aan de hemel verschenen.

Annet met in het midden op de achtergrond Hotel Hilton

Gerrit met op de achtergrond de wijk Boca Grande, waar wij wonen

Zoals eerder gezegd, was maandag een vrije dag i.v.m. Allerheiligen. Dat vrij zijn en vieren / gedenken, is blijkbaar maar voor weinigen weggelegd want heel veel winkels zijn gewoon open en ook in de bouw word er gewoon doorgewerkt. Wij zijn maar eens weer naar de Makro geweest om daar inkopen te doen. Evenals in veel andere winkels blijven wij ons er over verbazen hoe men de winkel heeft ingericht. Gelijksoortige producten vind je vaak op verschillende plaatsen en ook zijn gangbare producten plotseling uitverkocht en zie je ze soms maanden lang niet meer terug. Ook vind men het hier gewoon om hele gangpaden vol te stouwen met rijen pallets waar dan bijvoorbeeld 25 kilozakken suiker op liggen of zakken met rijst.

Vandaag hebben we weer iets anders meegemaakt, dat er wel lachwekkend uitzag. Het begint al, dat de kassière (in ons geval een man) aan dezelfde kant staat als waar de klant zijn producten op de lopende band moeten leggen. Dat 'lopende' kunnen we normaal beter weglaten want je moet de boodschappen zelf elke keer richting de kassière schuiven. De klant voor mij, was daar dan ook mee bezig, totdat de man achter de kassa plotseling de schakelaar wist te vinden waarmee die (stilstaande) band plotseling een lopende band werd. Nadat er ruimte op die band was, zijn wij begonnen om onze boodschappen er ook al vast op te leggen, om te beginnen twee in plastic ge-sealde plastic flessen Jus ó range van elk 2 liter inhoud. Onze man aan de kassa zette op een gegeven moment de lopende band in werking en de boodschappen schoven naar voren. Er was echter één probleem. Vlak voor het einde van de band had men een plankje gemonteerd waar de pinautomaat op stond. De flessen konden echter niet onder die band door. In één van de flessen werd een heel kleine gaat gedrukt en de band bleef maar doorlopen zodat de fles met het gat klem kwam te zitten. Het gevolg was, dat de Jus ó range met kracht uit die fles spoot en alles daar in de buurt (kassa, pinautomaat, klant voor ons en de man achter de kassa) een gratis douche kregen. Het duurde even voor dat de beste man de stopknop had gevonden en de band kon stop zetten. Ja, dat krijg je als je de lopende band niet zo vaak gebruikt en er dan ook nog iets boven bouwt, waardoor een vrije doorgang niet meer mogelijk is, maar dit is Colombiaanse logica.

Sinds dinsdag weten wij ook, hoe een echte tropische regenbui er ziet. Wij hebben hier vele keren flinke buien gezien, maar die van dinsdag overtrof alles. Zelfs voor de Colombianen was dit ongekend en hadden zij nog maar zelden gezien. Rond een uur of acht begon het te regenen wat al snel over ging in een hoosbui en die heeft zo ongeveer 5 uur aangehouden. Ondanks die regen ben ik om 10 uur met een aantal mensen van de Marine op weg gegaan naar de scheepswerf in Mamonal waar één van de fregatten op het droge ligt. Droog moeten we deze keer maar met een korreltje zout of zo je wilt met een emmer water nemen. Mamonal ligt hier zo'n 15 km. vandaan en daar doe je ongeveer 20 minuten over. Ongeveer halve wege net voorbij de tolpoorten kregen we een telefoontje dat het beter was om maar niet te komen omdat de openbare weg intussen in een kolkende rivier was verandert. (later die middag hoorde ik dat de mensen er tot aan hun middel door het water moesten gaan en dat men ze per boot heeft afgevoerd). Zelf zijn we gelijk ook maar weer via een andere weg (i.v.m. het één richting verkeer) terug gereden naar de Marine basis. Nou onderweg, weet je niet wat je ziet. Vanuit diverse zij straten waren complete rivieren ontstaan die behalve water ook stenen en hout meevoerden. Het was op goed geluk manoeuvreren tussen die rommel door en maar hopen dat je niet in gaten terecht kwam die daar altijd al zitten maar nu door het vele water niet meer zichtbaar waren. Uiteindelijk heb ik over die terugreis een uur gedaan.

Toen ik om 12 uur bij ons appartement aan kwam, bleek de parkeer garage weer eens onder water te staan en werkten de liften ook niet meer. Noodgedwongen moest ik 28 verdiepingen omhoog klimmen via de trap. Via het dak boven het trapgat kwam het water gewoon naar binnen stromen en vervolgens stroomde het weer via het halletje onder de voordeur gewoon onze woonkamer in. Dan woon je op 28 hoog (140 mrt.) en heb je nog wateroverlast!!! Na de lunch moest ik weer via de trap naar beneden want de twee liften waren nog steeds defect.

Waarschijnlijk ook door de regen hadden we ‘s morgens al een ongewenste gast op één van de balkons. Volgens onze Colombiaanse hulp was het een Condor, dat is een grote zwarte vogel met een grote snavel die niet meer weg kon komen omdat de startbaan voor hem/haar te kort was. 's Middags heeft iemand van de technische dienst de vogel met de nodige moeite gevangen en mee naar beneden genomen.

Onze ongewenste gast, een Condor, met zijn/haar redder

Behalve de vele regen die wij deze week hebben gehad, is het verder rustig gebleven.

Afgelopen vrijdag hebben wij Ans & Arie Koster van het vliegveld afgehaald. Ondanks een totale reistijd van ca. 22 uur via Parijs en Bogota, zijn ze met slechts een vertraging van 15 minuten goed aangekomen. Vandaag hebben wij ze laten zien, wat de gevolgen zijn van de overvloedige regen en de hoge stand van de zee. Dat was gelijk een goede kennismaking met Cartagena. Verder kunnen we nu eindelijk eens weer ons spelletje Canasta met elkaar spelen zoals we dat in Nederland ook geregeld deden.

Bericht Nr. 52 vanuit Colombia

Deze week zouden we rustig beginnen, maar dat pakte zaterdag al weer anders uit. Via Thales hadden wij geoord, dat er twee Duitsers op weg naar Cartagena waren i.v.m. een bezoek dat zij de daar opvolgende maandag aan de Marine Basis zouden brengen met als doel zich als bedrijf te presenteren en daarmee hopelijk een bepaalde opdracht binnen te slepen. Ruud en ik kregen het verzoek om deze mensen zaterdagavond te ontmoeten en hen alvast uit te leggen wat onze ervaringen in de omgang met Colombiaanse Marine mensen zijn. Dit hebben wij uiteraard gedaan bij een etentje waarbij uiteraard ook Annet en Sugi niet mochten ontbreken. Het werd een gezellige avond waarbij de alcoholhoudende drankjes deze keer in plastic bekers geserveerd werden omdat er weer eens een alcohol vrije dag was, nu i.v.m. een conferentie van alle Zuid Amerikaanse presidenten hier in Cartagena. Het mocht de pret niet drukken en wij hebben hen aanboden om hen zondag iets van Cartagena en zijn omgeving te laten zien.

Zondag zijn Annet en ik met hen eerst naar het klooster van de Popa geweest zodat zij op 150 meter hoogte konden genieten van het uitzicht over Cartagena. Wij hebben daar al eens in één van onze vorige mailtjes over verteld. Na een stop bij een straat restaurantje voor de lunch zijn we doorgereden naar de intussen bekende vulkaan Totumo waar ze konden genieten van het modderbad. Omdat het bij aankomst behoorlijk begon te regenen, besloten Annet en ik om er deze keer maar niet in te gaan. Dit bleek achteraf een heel verkeerde beslissing te zijn. Wij gingen met onze kleren aan mee naar boven om foto's van onze Duitse vrienden te maken maar door de intussen hevige regen, zaten wij binnen de kortste keren onder de modder en waren door nat. Gelukkig blijft hier ook tijdens de regen de temperatuur zo rond de 30 ⁰C, zodat we het niet koud hadden. We zagen er niet uit maar daar heb je dan weer douches en wasautomaten voor om alles schoon te krijgen.

I.v.m. de al eerder genoemde conferentie van Zuid Amerikaanse Presidenten, was er op de marine basis een groot deel van de parkeerplaats afgezet en daarom moest ik mijn auto op een andere plek parkeren waar geen borden stonden dat dat niet mocht. Toen ik 's middags echter bij de auto kwam, was er blijkbaar toch parkeer controle geweest en had ik een waarschuwing te pakken in de vorm van een sticker op de voorruit.

Waarschuwingssticker voor fout parkeren

Ik heb de sticker gewoon weer verwijderd en verder gegaan met mijn werk. De volgende morgen was nog steeds alles afgezet en heb de auto op een plek geparkeerd waar al twee auto's stonden. Nadat ik 's morgens terug kwam van een bezoek aan één van de fregatten, bleek, dat ik weer een waarschuwing had gekregen. Ook één van die andere auto's had zo'n sticker en de derde had niets. Ik weet niet, of hij vriendjes met de parkeerwacht is of dat de stickers op waren!! Ik heb later nog nagevraagd, wat ik hier mee aan moest en wanneer mijn parkeervergunning ingetrokken zou worden. Het antwoord was, dat men het eigenlijk niet wist en dat ik misschien wel 20 stickers kan scoren voordat er echt maatregelen genomen gaan worden. Ik zal het er maar niet op laten aankomen en parkeer de auto gewoon op de plek waar al veel meer auto's staan en dat is ook precies op de plek, waar ik de tweede waarschuwing heb gekregen. Ik moet daar wel parkeren omdat er verder nergens ruimte is.

Verder is het deze week rustig geweest met uitzondering van onderstaande zaken waar wij jullie niet al teveel mee lastig willen vallen:

• Wij nog steeds zitten te wachten op een foto van de elektriciteitsmeter die blijkbaar ergens in de liftschacht op 140 meter hoogte zit.
• Het verhaal met de hoge elektriciteitsrekening nog niet is opgelost.
• De pas gerepareerde airco in onze slaapkamer er weer de geest aan dreigt te geven.
• De airco in de woonkamer ook op zijn laatste pootjes loopt.
• Eén van de toiletten verstopt zit en er al 3x naar is gekeken zonder resultaat. Gelukkig hebben we nog vier andere toiletten, dus we zitten voorlopig nog niet zonder.

Dit was het zo'n beetje voor deze week. Vanaf aanstaande vrijdag krijgen we weer visite over de vloer want Ans & Arie Koster komen dan deze kant op en kunnen wij eindelijk eens weer een potje Canasta spelen.

Bericht Nr. 51 vanuit Colombia

Hoi,

Vanaf nu gaan we onze belevenissen hier in Cartagena alleen nog maar publiceren op onze Reismee site.

Voor het afgelopen weekend hadden wij (Ruud, Sugi, Annet en ik) een aantal dingen gepland die we samen met een drietal ook hier aanwezige Thales collega's hadden willen ondernemen. We hadden n.l. weer eens een lang weekend omdat afgelopen maandag werd herdacht, (want van vieren kun je hier niet spreken), dat Columbus hier tig eeuwen geleden aan land is gekomen. Helaas is er van onze plannen niet veel terecht gekomen. Zondag zouden wij ons bij Ruud en Sugi eerst een aantal uren rond het zwembad en de sauna gaan vermaken en daarna zouden we uit eten gaan om alsnog mijn 40 jarig dienst jubileum van afgelopen juli nog te vieren. In Nederland hadden we dat al afgelopen juli gedaan samen met de naaste familie en vrienden. Helaas kreeg Sugi zulke heftige buikklachten dat Ruud rond 4 uur met haar naar het ziekenhuis is gegaan. Het bleek om een darmverstopping te gaan. Maar zoals met alles hier, kostte het hun de nodige uren wachten in het ziekenhuis voor ze weer naar huis mochten. Uiteindelijk rond 9 's avonds waren ze weer terug. Gelukkig is ze hierna snel weer opgeknapt. Het geplande diner hadden we intussen al ge-cancelled. Met de overgebleven collega's zijn we toen maar wezen eten op het Plaza Santa Domingo, waar we bijna kind aan huis zijn.

Voor de maandag hadden we een bezoek aan het eiland Baru gepland om daar te gaan zwemmen en snorkelen. Dit is het eiland waar wij een aantal weken geleden ook zijn geweest (zie mail nr. 43 van 28-08-2010). Helaas viel dit bezoek letterlijk in het water omdat het die maandag behoorlijk aan het regenen was. Zo is dus ons 'geplande' weekend heel anders verlopen dan we bedacht hadden.

Woensdag zijn we alsnog met de gehele groep uit eten geweest en daarmee mijn 40 jarig dienst jubileum gevierd. Het was erg lekker en gezellig.

Toen wij 's avonds laat thuis kwamen, lag er een brief van ElectriCaribe bij de receptie van ons appartementengebouw. Het bleek een vervolg te zijn op de zeer hoge elektriciteit rekening (omgerekende bijna € 4800,-) die wij sinds begin september van hen ontvangen. Er werden in die brief weer andere getallen gemeld t.a.v. de door ons verbruikte kilowatts. Verder stond er in, dat ik naar hun kantoor moest komen. Omdat ik niet alleen wilde gaan, ben ik eerst naar het makelaarskantoor geweest en heb hun de brief laten lezen. Gelukkig liep daar de huisadvocaat rond en die heeft die brief bekeken. Hij gaf aan, dat dit probleem door de eigenaresse van ons appartement moest worden opgelost en niet door ons. Daarop ben ik nog even naar de administratie van ons gebouw gegaan en opnieuw gevraagd waar onze elektriciteitsmeter was geplaatst. Na enig zoekwerk in allerlei papieren kwam zij met de opmerking dat er voor ons appartement geen meter was geplaatst. Op mijn vraag hoe ElectriCaribe dan kan weten hoeveel kilowatt ik per maand verbruik, wist zij geen antwoord. 's Middags ben ik samen met Veronica (van het makelaarskantoor) naar ElectriCaribe geweest en na een uur wachten, moest ik een brief onder tekenen waarin stond, dat wij de brief van die avond daarvoor in ontvangst hadden genomen. Tevens kregen wij te horen dat de makelaar weer opnieuw een brief moest schrijven om van het probleem af te komen. Volgens ons gaat hier nu het motto op van 'hoe hou ik een ander aan het werk'!!! Het resultaat voor ons is echter, dat we verder gaan met hetgene wat wij toch al deden, n.l. WACHTEN.

Terug bij het makelaarskantoor kwam iemand met de opmerking, dat er wel degelijk een elektriciteit meter aanwezig zou zijn. Ze zouden het mij wel aanwijzen. Een paar uur later, kwamen ze twee man en één vrouw (Veronica) sterk om te zoeken. Het resultaat was, dat ze na 15 minuten zoeken, de meter niet konden vinden. Een half uur later kwam Veronica ons vol trots vertellen dat zij wist waar de meter geplaatst was. Ik mocht daar zelf echter niet naar toe want de meter zou in de liftschacht op ca. 140 meter!! hoogte gemonteerd zitten. Veronica gaat nu op mijn verzoek regelen dat iemand van ElectriCaribe in de liftschacht omhoog klimt en daar een foto van die meter maakt, zodat wij kunnen zien wat ons verbruik is. Het blijft natuurlijk weer afwachten hoelang wij op die foto moeten wachten. Er komt dus nog wel weer een keer vervolg op.

P.S.

Op het tabblad Video's staat een kort filmpje dat Annet heeft gemaakt van vissende vogels tussen de zwemmers in de Caribische Zee. Wi weten niet van welk merk en type dezevogels dit zijn, dus als iemand het weet, laat het dan even weten.

Bericht Nr. 50 vanuit Colombia

Allereerst willen wij diegenen die op onze oproep aan het einde van de vorige mail hebben gereageerd hiervoor hartelijk danken. Deze oproep was bedoeld om het één richting verkeer tussen Colombia en Nederland te doorbreken. Wij begrijpen, dat jullie de mailtjes over het algemeen erg leuk vinden. Wij vinden het ook erg leuk om eens iets vanuit Nederland te horen zodat de afstand figuurlijk gezien wat kleiner word. Dus bij deze aan een ieder: Laat eens iets van jullie horen.

Zoals jullie zien, is dit al weer mail Nr. 50 vanuit Colombia en dat vinden wij een mooie mijlpaal om deze manier van vertellen over onze belevenissen hier te stoppen en vanaf volgende week verder te gaan met deze verhaaltjes op onze ReisMee site te plaatsen. Tot nu toe hebben een twintigtal mensen zich aangemeld op deze site, waardoor zij automatisch per mail bericht ontvangen, zo gauw wij iets aan deze site toevoegen. Dus als je ook zo'n mailtje wilt ontvangen, laat dan jou E-Mail adres achter op de site. Klik hiervoor op de volgende link: http://annet-gerrit-potman.reismee.nl/ Je ziet daar rechtsonder een vakje waar je het mail adres kunt invullen.

Zo, nu even terug naar de mail van vorige week. Door mijn vergeetachtigheid, (ik weet nu dank zij enkele tips dat deze ziekte Alzheimer heet), was ik vergeten om foto's van Annet op haar nieuwe (parttime) werkplek mee naar huis te nemen. Bij deze maak ik het goed en plaats onderstaand een aantal foto's van Annet.

Annet in Thales outfit in ons kantoor klaar voor een bezoek aan een fregat. Veiligheidshelm is verplicht wanneer je aan boord gaat.

Een kijkje aan boord van het eerste Colombiaanse Fregat

Bezig met haar eerste klus, t.w. versnipperen van een hoop papieren.

Verder kom ik nog even met een vervolg op het hoge water waar ik vorige week over heb geschreven. Ondanks dat er tot aan gisteren de gehele week geen druppel regen is gevallen, hebben wij toch elke dag last van zeewater dat hier door de straten stroomt. Het lijkt wel of Cartagena is veranderd in Venetië. Ook de lokale mensen weten niet waarom bijna van de één op de andere dag het waterpeil is gestegen en waarbij ook nog eens het verschil tussen eb en vloed goed zichtbaar is geworden. Tot aan vorige week viel dit verschil nauwelijks op, nu is het hoogteverschil ca. 30 centimeter. Bij vloed zie je het waterpeil in de straten en op de marine basis in ongeveer een uur tijd zo'n 30 centimeter stijgen. Op het tabblad 'Video's' staat eenfilmpje wat laat zien wat dan de gevolgen zijn.

Onderstaand nog een paar foto's van wat er op straat achter blijft als het zeewater weer is gezakt.

Dit blijft er achter op straat nadat het zeewater weer is gezakt.

Wat een troep hé?

Vanaf vandaag lijkt het er op, dat het waterpeil weer dalende is. Ook de hoge golven zijn verdwenen en is de zee weer zo glad als een binnen meer.

Zo dit was het laatste mailtje in deze vorm. Zoals gezegd, vanaf volgende week gaan we verder op onze Reismee site. (http://annet-gerrit-potman.reismee.nl/)

Wij hopen dat jullie daar verder gaan met lezen en dat jullie daar ook reacties achter laten. Uiteraard kijken wij ook met belangstelling uit naar jullie eventuele reacties per e-mail.