Bericht Nr. 73 vanuit Colombia

Zo de eerste week alleen in Colombia zit er weer op. Doordat er nu eindelijk wat schot in het werk lijkt te komen, is deze week voorbij gevlogen. Verder had ik er maandag een baantje als taxi chauffeur bij. Ik ben die dag n.l. 3x naar het vliegveld geweest. Eerst 's middags om collega Ruud en zijn vrouw weg te brengen die voor een korte vakantie naar Nederland gingen, 's avonds om 7 uur twee Franse techneuten ophalen en later die avond nog een keer om collega Ana op te halen.

Naast dat het kleine regen seizoen lijkt te zijn begonnen met de laatste 2 dagen wat kleine buitjes waarbij toch alweer meteen straten blank staan, is hier verder deze week niet veel bijzonders voorgevallen of het moet het bekende wachten zijn. Sinds afgelopen donderdag heb ik plotseling geen internetverbinding meer. Gisteren heb ik daarvoor vanaf 5 uur tot half zeven op een monteur gewacht die uiteindelijk niet kwam opdagen omdat zijn werkdag er op zat. Via Maria Eugenia (makelaar) is nu een nieuwe afspraak voor vandaag om 11 uur gemaakt, uiteindelijk kwamen ze om half één met z'n tweeën en was het dus weer anderhalf wachten. Na 2 uur zoeken en proberen (dus 4 manuren arbeid) is het resultaat, dat ik weer internet verbinding heb zodat ik dit bericht kan versturen.

Ondanks dat er hier dus geen al teveel schokkende dingen zijn gebeurt, is dat wel in Goor gebeurd. Afgelopen woensdag zou men daar in ons huis vloerverwarming aanleggen. Daarvoor worden er sleuven van 16 mm diep in de afdekvloer gefreesd waar dan later de slangen voor de vloerverwarming ingelegd worden. Omdat de normale dikte van een afwerkvloer ca. 5 cm is komen deze slangen dus boven de ook in de afdekvloer aanwezige overige warm- en koud waterpijpen en kabels te liggen zonder dat ze elkaar raken. Helaas bleek in ons huis de afwerkvloer maar ca. 2,5 cm dik te zijn met als gevolg, dat er op 22 plaatsen door de aanwezige waterpijpen is gefreesd en ook de coaxkabel voor de TV moest het ontgelden. Door snel de hoofdkraan dicht te draaien, kon het ontstaan van een inpandig zwembad worden voorkomen. Gelukkig is het betreffende bedrijf hiervoor verzekerd en zorgen zij voor reparatie van de door gefreesde pijpen (kabels e.d. is echter voor eigen rekening, Arie heeft intussen een nieuwe kabel kunnen trekken, zodat de TV weer gebruikt kan worden). De reparatie lijkt echter een beetje op de Colombiaanse werkwijze te gaan lijken. Men had niet het juiste reparatie materiaal bij de hand en men zou donderdag of vrijdag terug komen. Voor Annet werd het dus wachten in een huis waar geen water meer uit de kraan kwam en waar dus ook niet gedoucht kon worden. Uiteindelijk vrijdagmorgen kwam men de zaak repareren, maar wat bleek, men had zich vergist in het tellen van het aantal plekken waar gerepareerd moest worden en men had dus te weinig koppelingen meegebracht. Maandag komen ze weer terug. Voor Annet blijft het dus de eerste week in Nederland behelpen en gaat ze verder met hetgeen zij hier in Colombia ook heeft gedaan, n.l. WACHTEN! Gelukkig kan ze bij de buren terecht voor douchen en bij de kinderen en vrienden als ze de zooi even zat is.

Bericht Nr. 72 vanuit Colombia

De verhuizing is achter de rug. Afgelopen maandag hebben de verhuizers door twee maal te rijden met een kleine vrachtauto, waar toch nog zo'n 15m3 ingaat, de hele handel overgebracht naar de douane loods in de haven van Cartagena. Ik had de schone taak gekregen om vlak voor het in laden alle doosnummers af te strepen op een speciaal formulier. Dit is dan ter controle, dat alle dozen ook werkelijk in de vrachtauto meegaan. Ik neem aan, dat bij het laden van de container dit nog weer een keer word gedaan. Al met al is de verhuizing vlot verlopen en is alles degelijk ingepakt. Er zijn dus ook nog wel Colombianen die weten wat aanpakken is. Daarvoor moeten ze wel uit Bogota komen, want de mensen uit Cartagena staan er niet om bekend dat het echte harde werkers zijn, de goeden niet te na gesproken. Nu is het verder maar afwachten, wanneer het in Nederland aankomt.

Met deze vrachtauto is onze inboedel in 2 ritten naar de haven van Cartagena gebracht. Er gaat zo'n 15 m3 in.

Rechts één van de verhuizers en links de chauffeur. De gehele tijd was er bewaking in de beurt.

In de loop van deze week ben ik begonnen met het dicht stoppen van de boorgaten die we hadden aangebracht om hier en daar foto's en andere zaken op te kunnen hangen. Alabastine in tubes kennen ze hier niet. Hier kun je een stopmiddel alleen maar in bussen van minimaal 1,5 kg. kopen. Alles is hier min of meer ingesteld op Amerikaanse normen, dus allemaal groot en onbenullig. Gezien het aantal gaatjes dat gestopt moest worden kan ik daar zeker 1,4 kg. van weggooien. Vandaag heb ik alles even 'afgewerkt' d.m.v. schuren en nu zie je er bijna geen barst meer van. De echte barsten in de muren heb ik uiteraard niet dicht gemaakt, dat laat ik wel over aan de eigenaresse van het appartement die tevens ook eigenaar is van het bouwbedrijf die dit alles heeft gebouwd. Kan ze mooi zien welke kwaliteit haar eigen bedrijf heeft geleverd.

Dinsdagavond zijn wij met ons tweetjes op uitnodiging van Carlos (eigenaar van Carbon de Palo) in zijn restaurant wezen eten. Zoals we dat gewend zijn, was het eten voortreffelijk. Als rekening kregen we een paar pepermuntjes, het eten en drinken kregen we van Carlos aangeboden.

Woensdag zijn we er weer geweest, maar nu met alle hier aanwezige collega's en op onze kosten. Het was een leuk afscheid voor Annet van zowel de collega's als van de mensen van Carbon de Palo. Zij kreeg van de collega's een mooie leren tas aangeboden.

Annet is blij met haar tas.

Woensdag werd ik nog weer op een andere manier verrast, nu eens niet door een Colombiaan, maar door mijn werkgever. Ik kreeg n.l. een telefoontje van iemand van Personeelszaken die mij vertelde dat t.g.v. de nieuwe CAO Grootmetaal die 1 mei j.l. is ingegaan, er per 1 mei gekort gaat worden op een gedeelte van de pensioenuitkering waar ik normaal gesproken per december 2012 recht op zou hebben. (Ik zou per december 2012 vervroegd met pensioen gaan). Via dat telefoontje kreeg ik te horen, dat mijn werkgever een éénmalig aanbod doet waarin zij garant staan voor de uitbetaling van dat deel wat gekort gaat worden. Er waren echter twee voorwaarden aan verbonden, n.l.

• Een beslissing nemen voor 14 juni a.s., en
• Op 1 december 2011 vervroegd met pensioen gaan, dus een jaar eerder dan eigenlijk de bedoeling was!

Ik wacht nog op berekeningen van de bedragen die ik ga ontvangen als ik per 01-12-2011 of per 01-12-2012 ga stoppen. Dit word dus nog even een spannende tijd en het zou zo maar kunnen zijn, dat ik sneller dan verwacht weer in Nederland terug ben. Dit krijgt nog een vervolg.

Bericht Nr. 71 vanuit Colombia

Zo de ene paasdag is weer voorbij.(Maandag Pasen is hier een gewone werkdag). Wij hadden de hier aanwezige Thales collega's uitgenodigd voor een brunch hetgeen heel gezellig is verlopen. Omdat collega Ruud met zijn Koreaanse vrouw helaas moest afzeggen i.v.m. hevige buikklachten, zaten we met twee nationaliteiten aan tafel, t.w. twee Grieken (Andoni en zijn vrouw Katharina) en collega's Jan en Cees en wij tweeën. Jan was nog wel gekomen maar heeft vrijwel niets kunnen eten omdat die ook al met buikklachten zat. Gelukkig was het niet besmettelijk want de rest had er geen last van.

Aan de brunch. V.l.n.r. Andoni, Katharina, Jan, Cees en Gerrit. Annet staat er helaas niet op want iemand moest de foto maken.

S' Middags zijn weer eens naar de vulkaan gereden om m.n. de beide Grieken dit te laten meemaken. M.n. Katharina stond het huilen nader dan het lachen tijdens het in die bak met modder stappen. Na even wennen vond ze het schitterend en wil ze nog wel een keer.

Verder hebben we deze week wederom een aantal Colombianen meegemaakt die zich niet aan afspraken hielden. Alleen deze keer kwamen ze niet te laat of helemaal niet, ze kwamen juist eerder. Zo had de Maria Eugenia (de Makelaar) beloofd, dat we woensdag de sleutel van het andere appartement (10B) zouden krijgen en dat dan ook het internet aangesloten zou worden. Tot onze verbazing / verrassing kwam ze dinsdagmorgen al en diezelfde middag kwamen ze ook het internet aansluiten. Weliswaar heeft dit aansluiten 5 manuren gekost (2 man zijn 2,5 uur bezig geweest), maar dat is altijd nog vele malen minder dan wat het indertijd heeft gekost. Dat heeft toen n.l. na 4 weken wachten 40 manuren gekost, dus een hele vooruitgang.

Dinsdag kregen we ook bericht dat de verhuizers donderdag om 9 uur zouden beginnen met het inpakken. Ook hier werden we verrast door het niet nakomen van de afspraak. We werden n.l. s' morgens om kwart voor zeven al uit bed gebeld omdat de verhuizers beneden in de lobby stonden. We waren zelf al op woensdagavond naar het andere appartement verhuisd. Ik ben snel naar 28A gelopen en heb daar staan wachten, maar wie er ook kwam het waren niet de verhuizers. Na een minuut of tien ben ik maar eens naar de lobby gegaan om te kijken waar de heren bleven. Toen bleek dat ze een hele lading dozen en verpakkingsmateriaal hadden gebracht, zelf waren ze in geen velden of wegen te zien. Uiteindelijk 1,5 uur later kwamen ze met z'n vieren aan lopen en zijn toen ook gelijk begonnen. Annet is er de eerste twee dagen bij geweest om toezicht te houden want daar was vanuit Nederland om gevraagd. Ik heb die taak zaterdag van haar overgenomen. Zoals met alles heel vaak hier in Cartagena, moet men allerlei zaken altijd uit Bogota laten komen. Dat bleek ook met de verhuizers het geval te zijn. 3 van de 4 personen waren speciaal voor deze klus vanuit Bogota ingevlogen en dat is ruim een uur vliegen. Een hier algemeen bekend iets is, dat mensen uit Cartagena het werk niet echt gedaan krijgen omdat er altijd veel bij gediscussieerd en gebeld moet worden. Nou m.n. die 3 man uit Bogota hebben laten zien wat werken is. Ze hebben prima werk geleverd en hadden vanmorgen (zaterdag) voor 12 uur s' middags alles ingepakt. Maandag a.s. komt er een vrachtauto die alles naar de haven brengt, waar het in een container gepakt word. Wat bij veel Colombianen ook normaal is, als ze iets voor je moeten doen, is, dat ze geen gereedschap of i.d. bij zich hebben, zo ook deze keer. Ze hebben ons gereedschap geleend zodat de gereedschapskist als laatste ingepakt kon worden. Ook op gebied van veiligheid neemt men het niet allemaal even nauw. Omdat de plafondhoogte ruim 3,75 meter is en onze trap te laag en de mannen te klein, hebben ze de bovenste traptrede maar verhoogd met zo'n 20 cm. golfkarton.

Wat doe je, als het plafond te hoog is, je zelf te klein bent en de trap te laag is......?

......dan verhoog je de trap met een pak golfkarton!!

Om alles hier het land uit te krijgen, moesten er weer de nodige papieren ingevuld worden die uiteraard bij de plaatselijke notaris 'officieel' gemaakt moesten worden.

Dit pak papieren moest door de notaris gestempeld worden

Vanaf de Marinebasis in de witte Honda op weg naar de Notaris.

Ik ben daarvoor vrijdagmorgen naar notariskantoor 2 geweest (er zijn hier 3 notaris kantoren naast elkaar) en heb daar in totaal 26!! stempels op allerlei documenten gekregen. Na het betalen van zo'n € 18,- kon ik weer gaan en kon ik de gestempelde documenten aan de verhuizers overhandigen zodat iedereen weer gelukkig en tevreden is.

Overdracht van de gestempelde documenten.

Een gedeelte van de verhuisdozen.

Met deze verhuizing komt er voor Annet een definitief einde aan haar verblijf in Cartagena. Vrijdag 6 mei a.s. keert ze definitief terug in Nederland. Naar verwachting blijf ik hier zelf nog wel een jaar want met het werk gaat het nog niet zo voorspoedig. Ondanks dat Annet vanaf eind volgende week hier niet meer is, zal ik proberen toch wekelijks het één en ander op papier te krijgen om deze reeks verhalen voort zetten.

Bericht Nr. 70 vanuit Colombia

Allereerst willen wij jullie allen heel fijne Paasdagen toewensen.

Ook hier merken wij dat Pasen in aantocht is. Zoals vorige week al gemeld, zijn hier Witte Donderdag en Goede Vrijdag vrije dagen voor de meeste mensen. (Paasmaandag kent men hier niet, dat is een gewone werkdag). Maar zoals met veel vrije dagen hier in Colombia word er op die dagen toch door veel mensen normaal doorgewerkt onder noemer geen werk, geen geld. Ook voor mij waren het deze keer geen vrije dagen en dat niet onder de noemer geen werk geen geld. Gelukkig is het voor ons Nederlanders (en in vele andere landen) beter geregeld. De reden dat ik aan de bak moest, waren wat onvoorziene omstandigheden waarover ik verder niet in detail treed.

Dat Pasen in aantocht is, kunnen we ook op straat en de stranden zien. De Colombiaanse scholen zijn deze week gesloten waardoor heel veel mensen naar Cartagena gekomen zijn voor een korte vakantie. Waar normaal onze auto nu al zo'n jaar helemaal alleen op parkeerdek 3 staat waar ruimte is voor zo'n 20 auto's, staan er nu plotseling wel 5 auto's om die van ons heen. Nog geen geweldig aantal, maar toch veel meer dan normaal. Restaurant Carbon de Palo, waar we wekelijks met de hier aanwezige groep collega's gaan eten, was deze week door de vele toeristen zo afgeladen vol dat er voor ons (8 personen) buiten niet direct een plaats was. Maar omdat we daar vaste gast zijn, werd een andere groep gasten die buiten al aan tafel zat, vriendelijk doch dringend door de eigenaar verzocht om hun diner binnen voor te zetten zodat er buiten voor ons een tafel voor 8 personen vrij kwam. Dat het druk was, bleek even later ook toen de ketting voor de ingang ging en er pas weer gasten werden toegelaten nadat er anderen waren vertrokken. We zijn ook altijd gewent om het etentje met een kop koffie met Baileys af te sluiten. De Baileys was echter op, maar geen nood, Mario de bedrijfsleider snelde naar de tegenoverliggende supermarkt, die dag en nacht open is en kwam even later triomfantelijk terug met een volle fles Baileys zodat wij het etentje op gepaste wijze konden afsluiten.

Verder heb ik deze week het huurcontract voor mijn nieuwe appartement getekend en hopen daar woensdag a.s. de sleutel van in ontvangst te kunnen nemen.

Ook heeft mijn werkgever, nadat er door twee Colombiaanse verhuisbedrijven een offerte is gemaakt, opdracht gegeven aan één van die twee bedrijven. We gaan er van uit, dat volgende week word begonnen met het inpakken van onze huisraad. Zelf zijn we begonnen om een selectie te maken van hetgeen terug moet en wat er mee moet naar het andere appartement. Annet heeft onze kledingkasten al behoorlijk uitgeruimd en alles wat daar uit kwam, meegegeven aan Liliana (onze hulp). Zij was er erg blij mee en het kan dus zo maar zijn dat we een keer Colombianen in onze kleren zien rondlopen. Daarnaast heeft Liliana vanaf deze week er wat nieuwe appartementen bij gekregen om schoon te maken want er zijn een aantal collega's bijgekomen die hier ook appartementen in hetzelfde gebouw hebben gehuurd. We zitten er dan ook sterk aan te denken om de huidige naam van het gebouw 'Terrazas del Mar' te wijzigen in een naam die een meer directere relatie met de naam van onze werkgever heeft. Als we een nieuwe naam hebben, kom ik er op terug.

Nogmaals fijne Paasdagen gewenst.

Bericht Nr. 69 vanuit Colombia

Zo, wij zijn weer terug van weggeweest. Wij hebben weer een drukke tijd in Nederland gehad met o.a. de verjaardagen kleindochter Lotte (3 jaar), zwager Gerard (60 jaar) en broer/zwager Hendrik (65 jaar).

Ook moesten er i.v.m. de aanstaande definitieve terugkomst van Annet (zij komt 6 mei a.s. weer terug in Goor), het e.e.a. geregeld, lees gekocht worden. Zo hebben we een fiets en een auto gekocht waardoor zij weer mobiel is in Nederland. Verder hadden we hier in Cartagena al besloten om in de periode dat ons huis leeg staat in afwachting van de terugkomst van onze huisraad, vloerverwarming aan te laten leggen. Het blijft natuurlijk bij een dagelijkse temperatuur van 30 gr. of meer vreemd om over vloerverwarming te praten, maar je moet toch verder vooruit kijken dan dat onze neuzen lang zijn en niet, zoals veel Colombianen doen, niet verder kijken dan je neus lang is. De Colombianen hebben daarbij ook nog het nadeel dat ze over het algemeen geen lange neuzen hebben zodat voor hen ver vooruit kijken nogal moeilijk is. Helaas zien we dagelijks zowel in het werk als privé daar de voorbeelden van. Als voorbereiding op het aanbrengen van de vloerverwarming hebben we afgelopen week al het (klik) laminaat tijdelijk verwijderd zodat niets de aanleg van de vloerverwarming meer in de weg staat. Op 11 mei a.s. word het geïnstalleerd, waarna het laminaat weer terug gelegd gaat worden.

We hebben de anderhalve week in Nederland maar afgesloten met een etentje, want je moet de goede dingen van het Colombiaanse leven toch wel in ere houden.

Dinsdag zijn we weer op het vliegtuig richting Cartagena gestapt met twee koffers met onze eigen spullen en een partijtje boodschappen voor een Nederlands / Colombiaans echtpaar dat hier in Cartagena woont. Het werden echter dure boodschappen omdat één van de koffers 3 kg. te zwaar was. In het kader van de ARBO wet is dat niet toegestaan maar door € 100,- te betalen word die wet door de KLM op zij gezet. Zo zie je maar weer, dat wetten soms toch wel vreemd in elkaar zitten.

Woensdag hebben we hier de draad maar weer opgepakt en overgegaan tot de orde van de dag. Collega Rob had voor ons een paar rekeningen betaald en m.n. bij die van de elektriciteitsmaatschappij viel het ons op, dat er nu maar 1 bedrag op stond. Het bedrag van bijna 11 miljoen Peso's stond niet meer vermeld. Heel voorzichtig kunnen we misschien de conclusie trekken dat wij als aanhouder aan het langste eind hebben getrokken en dat dat idiote bedrag definitief is verdwenen. Wij hebben er verder geen bericht over gehad, dus we wachten met spanning op de volgende rekening om te zien of het bedrag definitief is verdwenen. Je weet hier in Colombia maar nooit.

Het contract voor het kleinere appartement waar ik vanaf 5 mei a.s. alleen ga wonen, is nog niet helemaal gereed. Op verzoek van mijn werkgever moeten er nog wat namen in dat contract aangepast worden. Hopelijk is dat begin volgende week rond.

Deze week hebben we ook al twee colombiaanse verhuisbedrijven over de vloer gehad om te zien wat er allemaal terug verhuisd moet worden. Zij moeten met deze info elk een offerte maken zodat mijn werkgever daarna een keus kan maken en opdracht kan geven aan één van die twee bedrijven. Het uitgangspunt blijft om uiterlijk voor het definitieve vertrek van Annet de gehele handel ingepakt te hebben. Uiteindelijk zal het ca. 8 weken incl. uit- en inklaren duren voordat alles weer in Goor op zijn plaats staat.

De voorbereiding voor het Pasen (in Colombia kent men geen tweede Paasdag) zijn gisteren op de Marine basis begonnen met een soort van processie waarin het Kruisigingsverhaal werd uitgebeeld. Deze processie trok over de gehele basis en stopte op diverse plaatsen de basis waarna het verhaal werd uitgebeeld.

Uitbeelding van de Kruisiging op de Marinebasis

De groep werd op een platte wagen achter een pick-up over de basis rondgereden.

Normaal gesproken zijn hier aanstaande donderdag (Witte Donderdag) en vrijdag (Goede Vrijdag) vrije dagen maar i.v.m. wat onvoorziene omstandigheden zullen het voor mij gewone werkdagen gaan worden.

Bericht Nr. 68 vanuit Colombia

Dit is voor de komende paar weken voorlopig even het laatste berichtje vanuit Colombia omdat we donderdag a.s. voor 12 dagen naar Nederland gaan i.v.m. met een korte vakantie waarin een drietal speciale verjaardagen vallen waar we graag bij willen zijn. We komen op 1 april a.s. (en dat is geen grap) in Nederland aan en vertrekken weer op 12 april a.s.

Voor de rest is deze week rustig verlopen, zonder dat er noemenswaardige zaken zijn voorgevallen of het moet zijn, dat mijn werkgever mij toestemming heeft gegeven om het huurcontract voor een kleiner appartement (waar ik vorige week al even over heb geschreven) te mogen ondertekenen. Dit houdt dan ook meteen in, dat ik bezig ben gegaan met het opzeggen van het huidige huurcontract dat nog t.e.m. september doorloopt. Omdat onze inventaris uiterlijk eind april word ingepakt en verstuurd, betekend dit dat dit appartement tot eind september leeg komt te staan. Als er nog iemand is, die tijdelijke woonruimte zoekt in Cartagena, kan die zich melden. Je moet dan wel zelf je eigen luchtbedje en andere noodzakelijke zaken meebrengen om het verblijf in dit appartement wat aangenamer te maken.

Het lijkt er op, dat het regen seizoen ook weer in aantocht is. De laatste dagen is het steeds meer bewolkt geworden en neemt de wind ook gelukkig in kracht af. Doordat hier niets is geïsoleerd en er kieren tussen het kozijn van de schuifpui en overige ramen en deuren zitten, loeit in de wintermaanden hier de wind dwars door het appartement. Na een tijdje begint dat aardig te vervelen en in die periode kun je ook niet even lekker op het balkon zitten. Gisteravond hebben we de eerste onweersbui van dit nieuwe seizoen gehad. Bij één van die donderklappen viel met een enorme knal de stroom uit en zat de stad inclusief het terras waar we onder een overkapping zaten in het donker. Na een paar minuten zag je dat er weer stroom op de bovengrondse kabels kwam want in de hier letterlijk aanwezige kabel knooppunten zag je complete vonkenregens ontstaan. Na een tijdje verdwenen die van zelf weer en ging hierna langzaamaan alle verlichting weer aan en was het probleem voorbij.

P.S. Hier liggen alle elektrische en overige kabels bovengronds en die komen soms in een enorme kluwen van kabels bij elkaar aan een lantaarn paal en vormen daar dan letterlijk een echt 'knooppunt'.

Bericht Nr. 67 vanuit Colombia

Afgelopen zaterdagmiddag zagen we dat er in de oude stad bij de Torre Reloj (Klokkentoren) een podium werd opgebouwd en dat er cameraploegen rondliepen. Nieuwsgierig als we zijn, zijn we 's avonds daar maar eens naar toegelopen om te zien wat er daar zou gebeuren. In eerste instantie werden er alleen maar videoclips op een groot scherm vertoond. Vanaf ongeveer kwart voor acht werd plotseling echter aangekondigd dat Shakira een gratis life concert zou geven. Voor niet ingewijden: Shakira is een heel bekende Colombiaanse zangeres die veel hits heeft gemaakt en o.a. het openingslied bij de afgelopen WK voetbal in Zuid Afrika heeft gezongen. Voor ons was het niet echt life, het bleek dat het optreden in Bogota plaatsvond waarbij zij na een aantal liedjes te hebben gezongen de toeschouwers in een drietal plaatsen speciaal begroette. Eén van die plaatsen was Cartagena. Ondanks dat ze niet in levende lijve in Cartagena was, was het toch leuk om te zien hoe zij weliswaar op ca. 800 km. van ons vandaan een mooie show weggaf waarbij ze regelmatig haar lenigheid toonde tijdens de verschillende dansen die zij liet zien.

Zoals we regelmatig doen, zijn we afgelopen woensdag weer eens met elkaar uit eten geweest in een restaurant waar we nog niet eerder waren geweest. Het leek er op, dat al het personeel er voor de eerste dag werkte. We zaten nog maar net, toen er achter de bar een hoeveelheid glazen werd omgegooid. Tijdens het opruimen van de scherven werden er aan onze tafel een tweetal wijnkoelers met een fles rode en een fles witte wijn geplaatst. De wijn was nog maar nauwelijks ingeschonken, toen één van de obers de koeler met de fles witte wijn omverliep. De bodem was uit de fles, dus de wijn en al het ijs lag op de vloer. Het geheel was nog maar net opgeruimd en er was een nieuwe fles gebracht, toen een gast van een andere tafel, op weg naar het toilet de bewuste wijnkoeler weer omver liep. Deze keer bleef de fles heel maar het ijs lag weer op de vloer. Ook dit werd weer opgeruimd en intussen kregen we ons voorgerecht. De borden van het voorgerecht stonden nog op tafel, toen men met het hoofdgerecht aan kwam. Er was nu even geen ruimte op de tafel om deze borden op tafel te kunnen zetten. Ik kreeg mijn bord in de handen geduwd terwijl iemand anders intussen de borden van het voorgerecht kon weghalen. Ondanks alles was er op het eten niets aan te merken.

Deze week hebben we ook het contract voor een ander (kleiner) appartement bijna afgerond. Nadat Annet vanaf juni a.s. definitief terug gaat naar Nederland, blijf ik, zoals het nu laat aanzien, nog een jaar in Cartagena werken en wonen. Zoals al eens in één van onze eerste berichten (die toen nog per e-mail werden verstuurd), gemeld, wonen wij in een appartement wat zelfs voor ons tweeën te groot was, laat staan voor mij alleen. Ik ga nu binnen hetzelfde gebouw een stuk lager en kleiner wonen. Ik ga van de 28^e verdieping verhuizen naar de 10^e verdieping naar een volledig ingericht appartement. Het appartement is eigendom van een gepensioneerd Nederlands echtpaar dat zelf het grootse deel van het jaar in Florida woont. Naar verwachting word ons meubilair eind april ingepakt en verstuurd naar Nederland waar het eind juni zal aankomen. Dit betekend, dat we vanaf eind april gaan verhuizen naar het andere appartement. Annet gaat daar ook nog even wonen totdat ze eind juni naar Nederland teruggaat. Zo gauw we er wonen, zal ik wat foto's meesturen.

Vandaag (zaterdag) moest ik omwille van de voortgang van het werk een aantal uren overwerken. Er moest n.l. een gedeelte van de nieuwe apparatuur aan boord gebracht worden. Toen ik rond 7 uur op de basis aankwam, mocht ik de auto niet op de voor mij normale parkeerplaats parkeren want, zo werd mij door de bewaking verteld, de stoet politie auto's, ambulance en andere auto's die de Colombiaanse president begeleiden als hij naar zijn weekend verblijf hier aan de overkant van de baai van Cartagena gaat, of er vertrekt, moest er parkeren. Op mijn vraag wanneer die dan wel niet kwamen, kreeg ik te horen dat dat rond 8:30 zou zijn. We waren om 7:30 net begonnen om de eerste van de vier kasten die aan boord gebracht moesten worden met een heftruck naar buiten te brengen toen die stoet (2 politieauto's met in totaal 10 agenten, 3 personen auto's en een ambulance) er al aan kwamen. Deze stoet parkeerde zodanig, dat de heftruck er niet meer langs kon en ze waren ook niet van plan om de auto's te verplaatsen. We moesten met de heftruck maar omrijden. Daarop heb ik politie officier gevraagd wanneer die president daar aan land zou gaan. Het antwoord was dat dat rond 8:30 zou zijn. Ik heb die politieofficier daarop vriendelijk verzocht om de auto's toch maar te verplaatsen omdat ons transport binnen een half uur gereed zou zijn en dus ruim voordat de president zou komen. Met tegenzin heeft hij toen toch maar opdracht gegeven om de auto's te verplaatsen zodat wij met ons werk door konden gaan. Uiteindelijk was onze klus (het aan boord brengen van die vier kasten) m.b.v. een grote hijskraan en een hoop werkvolk rond 9:30 geklaard. Na aan boord nog wat zaken gedaan te hebben, was ik om 10:30 weer in de keuken.

Bericht Nr. 66 vanuit Colombia

Allereerst kom ik nog even terug op ons bezoek aan het eiland Baru waar ik vorige week over heb geschreven. Ik was n.l. vergeten om ook nog wat foto's van een 'rijdende barman' toe te voegen aan dat verhaaltje, dus bij deze.

De 'rijdende bar' word gevormd door een kruiwagen en een koelbox.

De barman verkoopt kokosnoten die gevuld zijn met kokosmelk, rum, limoen en ijsblokjes

Dit is zijn handelsvoorraad inclusief een kapmes om de kokosnoten te onthoofden.

Het drankje word Coco Loco genoemd en is erg lekker. Nadat je het drankje op hebt, word op jou verzoek de kokosnoot in stukken gehakt, zodat je de inwendige laag kokos kunt op eten. Hoe wil je nog versere kokos eten?

Zoals vorige week gemeld, mocht collega Jan, Colombia niet verlaten omdat hij hier een te lang aaneengesloten periode in Colombia was geweest. Daarom moest hij zich afgelopen maandagmorgen om 9 uur melden bij DAS voor een stempel in zijn paspoort. DAS is hier de immigratiedienst. Na een hoop vragen op een formulier ingevuld te hebben, kreeg hij een rekening van 300.000 peso's (ca. € 120,-) die hij eerst moest betalen. Dit betalen kan dan weer niet in dat betreffende kantoor. Nee daarvoor moet je naar een bankfiliaal die door DAS is aangewezen. Een ander filiaal van diezelfde bank word niet geaccepteerd. Dat betalen heeft hij nog net voor 12 uur kunnen doen en daarna moest hij om 2 terug komen bij DAS om het bewuste stempel in zijn paspoort te krijgen. Je houd het bijna niet voor mogelijk, maar men kon het bewuste stempel echter niet vinden en Jan kreeg uiteindelijk om half vier een papiertje mee dat het bewuste stempel in zijn paspoort maar moest vervangen. Door dit gedoe kwam hij uiteindelijk een uur te laat op het vliegveld aan om in te checken maar gelukkig deden ze daar niet moeilijk en kon hij uiteindelijk om 5 uur ‘s middags vertrekken.

Begin van de week kregen we weer eens een reactie van de makelaar over de nog steeds uitstaande rekening van de elektriciteit leverancier. Nadat ik vorige week al 100.000,- peso's (ca. € 40,-) had betaald, is de advocaat van het makelaarskantoor naar Barranquilla gegaan dat hier vandaan ca. 100 km naar het noorden ligt. Hij heeft zich daar bij de 'Superindentencia de Servicios Publicos' gemeld. Dit is een soort van toezichthouder op de energie leveranciers. In eerste instantie kreeg hij te horen, dat hij zich daar te laat met mijn bezwaarschrift meldde. Je denkt dan, hoezo te laat, dit verhaal loopt al vanaf september 2010!! Hij heeft echter alles kunnen uitleggen en het resultaat is, dat die Superindentencia een verzoek bij de elektriciteit leverancier heeft ingediend om 10.000.000,- peso's (ca.€ 4000,-) van de uitstaande rekening af te halen. Er blijft dan nog ruim 600.000,- peso's (ca. ? 240,-) over die ik dan nog moet betalen. Met dit bedrag kan ik leven. Nu is het echter weer wachten totdat ik die gecorrigeerde rekening toegestuurd krijg. Er komt dus ongetwijfeld een vervolg op dit verhaal.

In het kader van teambuilding gaan we zo'n beetje iedere vrijdagavond met alle hier aanwezige Thales collega's uit eten, steeds bij hetzelfde restaurant. Dit etentje sluiten we steevast af met een kop koffie en een scheut Baileys, of in de koffie of apart in een glas. Gisteravond kregen we van de eigenaar als dank voor het regelmatig daar komen eten een fles Baileys aangeboden. Deze keer zat er dus beduidend meer Baileys in de koppen dan dat er koffie in zat.