Bericht Nr. 89 vanuit Colombia

Ik kom nog even terug op het alcohol vrije weekend van vorige week. Zondagavond tijdens een diner met onze collega's zagen we nog eens weer eens een keer hoe creatief men hier met de droog legging wet, hier bekend als 'Ley Seca' omgaat. Alle alcoholische dranken waren verkrijgbaar onder de voorwaarde dat ze achter de bar in kopjes in werden geschonken en ook zo geserveerd werden.

Zo kon het dus gebeuren, dat de één zijn mojito in een grote koffie kop kreeg terwijl de ander zijn of haar bier in een soortgelijke koffie kop kreeg aangeboden.

Mogito in een koffie kop

Links de Mogito, rechts het bier.

Omdat bij m.n. het bier niet alles van uit de fles in zijn geheel in de kop paste, werd het aangebroken flesje achter de bar bewaard. Zo gauw de kop leeg was, werd deze mee genomen en achter de bar opnieuw gevuld met het restant uit het aangebroken flesje.

Op de eerste van de drie parkeerdekken hier in het gebouw lag een gedeelte van de afdekvloer al een hele tijd los. Begin september zijn ze begonnen om dat gedeelte van ca. 10 m2 weg te bikken. Hobbelend over dit uitgebroken gedeelte kon iedereen nog wel zijn eigen parkeervak bereiken. Vandaag precies twee weken geleden moesten alle auto's verplaatst worden naar de begane grond want men zou de uitgehakte stukken weer met nieuw cement opvullen. Deze klus zou 5 Colombiaanse kalenderdagen duren. Dit houd in, dat ze ook op zaterdag en zondag zouden gaan werken, hetgeen hier niet zo vreemd is. Ik zeg bewust Colombiaanse dagen omdat die veelal langer duren dan de gemiddelde Nederlandse dagen. (Deze ervaring heb ik de afgelopen twee jaar helaas veelvuldig opgedaan tijdens mijn dagelijkse werk). Ook nu komt het weer uit. Heel misschien is de klus woensdag a.s. geklaard!! Stel dat het woensdag gereed is, dan heeft het dus 18 dagen geduurd i.p.v. de eerder genoemde 5 dagen. Ik weet niet wie er voor de hierdoor gemaakte extra kosten op draait. Als het de aannemer is, dan zal hij er bij dit soort eenvoudige klussen er dik geld op moeten toe leggen en anders komt de opdrachtgever flink aan het dokken.

Intussen lijkt Cartagena vol te stromen (het is er de laatste dagen stervensdruk en geregeld zit al het verkeer muurvast) met mensen als voorbereiding op de festiviteiten van volgend weekend. Dan word de onafhankelijkheid van Cartagena herdacht / gevierd en vinden er weer de Miss Colombia verkiezingen plaatst. Ik kom hier de volgende keer wel op terug.

Bericht Nr. 88 vanuit Colombia

De rust is voorbij, want Annet is donderdagavond aangekomen voor een vakantie van 4 weken. Dit is een geintje want ik ben blij dat zij er is want daarmee komt er toch wat (meer) leven in de brouwerij. Over de brouwerij gesproken, die hebben dit weekend vrijwel geen omzet. Zondag zijn er n.l. een soort provinciale verkiezingen en daarvoor word er een Colombiaanse wet uit de kast getrokken die zegt dat er dan vanaf vrijdagavond voorafgaand tot maandagmorgen 6 uur geen alcoholische dranken verkocht en in het openbaar gedronken mogen worden. Dit geld zowel voor de verkooppunten in supermarkten als in restaurants, cafés en op terrassen. Wij zijn zojuist wezen eten op een terras en toen we tegen beter weten in om een pilsje vroegen, werd dat dus niet geserveerd. Als we het niet verder vertelden, konden we wel een mix drankje krijgen. Terwijl er her en der politieagenten op straat liepen en zij zelfs gebruik maakten van het toilet van dit restaurant, kregen wij in glazen die bedekt waren met een servetje, in ons geval wodka met daarnaast een flesje coca cola zodat we zelf een mix drankje konden maken. De overige gasten om ons heen, kregen soortgelijke gecamoufleerde glazen op tafel. Alexandra, de serveerster, vertelde nog dat de politie het op deze manier wel goed vonden omdat we buitenlanders waren en toch niet mochten stemmen. De bovengenoemde wet is n.l. ooit ingevoerd omdat in het verleden (en misschien nu nog wel) mensen met alcohol werden omgekocht om maar vooral op bepaalde kandidaten te stemmen. Zelf heb ik de afgelopen week al wat voorraad ingeslagen, zodat we niet droog komen te zitten.

Zoals gezegd, blijft Annet 4 weken en maakt ze ook weer de festiviteiten mee die horen bij de viering van de onafhankelijkheid van Cartagena op 11 november a.s. In die zelfde periode worden hier ook weer de Miss Colombia verkiezingen gehouden die voorafgaan door een aantal parades waarbij in en rondom het oude stadsgedeelte zo'n beetje alle straten worden afgesloten en ook vrijwel iedereen een dag of 4 vrij heeft. T.z.t. kom ik er nog wel op terug.

Bericht Nr. 87 vanuit Colombia

Het lijkt er op, dat het 'grote' regenseizoen nu echt is begonnen. Afgelopen maandag toen we weer eens een keer vrij hadden i.v.m. Columbus Day, zat ik vanaf het balkon naar de zee te kijken en zag dat die zee steeds meer onrustiger werd. Nadat het water maanden lang wat rustig op- en neer deinde, (ik denk dat er op het IJsselmeer meer en hogere golven zijn dan hier voor de deur in de Caribische Zee), kwamen er in de loop van die middag steeds meer schuimkoppen op het water, werden de golven hoger en ook het waterpeil steeg zodanig, dat het halve strand onder water kwam te liggen. Het vreemde is, dat het waterpeil niet meer zakt maar eerder stijgt. Momenteel is het strand voor onze deur minder dan 5 meter breed terwijl het daarvoor zeker 30 meter breed was. Je ziet ook dat het water geleidelijk hoger word en ik denk dan ook, dat over een paar dagen ook die laatste 5 meter ondergelopen zal zijn. Gezien de ervaringen van vorige jaren blijft het zeewater wel op dit peil staan tot zeker eind Januari volgend jaar. Maandagmiddag begon het ook te regenen, eerst zachtjes, maar in de loop van de middag en avond hield het op met zachtjes regenen met als gevolg dat de straten onder liepen. In de nacht van dinsdag op woensdag heeft zich dat nog eens herhaald maar dan wel even een stuk erger met een behoorlijke storm er bij. In alle straten stond wel tussen de 10 tot 30 cm water. Toevallig die dag moest mijn auto naar de garage voor een reguliere beurt en ook om een aantal zaken te laten repareren. Zo gauw ik n.l. met de auto door water reed, en dat komt hier nog al eens voor, begon de tand riem enorm te piepen en vielen de stuurbekrachtiging, airco en dynamo uit. Door het vele water op straat zaten alle taxi's echter vol en moest ik lopend naar mijn werk. Op zich niet zo'n groot probleem, maar dat word het wel als je de vele ondergelopen zijstraten probeert over te steken en toch droge voeten probeert te houden. Dat is mij niet helemaal gelukt omdat ik veiligheidsschoenen draag die m.n. aan de bovenkant niet geheel waterdicht zijn.

Via een reactie op mijn Reismee site, hoorde ik van iemand die in de wijk Pozon verbleef, dat daar tot twee meter water stond, dus eigenlijk hebben we hier nog niets te klagen. Voor de kenners onder ons, deze wijk ligt tegenover het grote busstation net op de grens van de bebouwde kom van Cartagena richting Turbaco.

Woensdag eind van de dag kon ik mijn auto weer ophalen. Alles was onder garantie gerepareerd, t.w. een nieuwe snaar en het snaar voorspanwiel incl. lagers was vervangen. De auto moest weer 100% goed zijn. Dat was dus niet zo. Toen ik de parkeer garage in reed en daarbij mijn stuur maximaal rechtsom moest draaien om de bocht te kunnen halen, bleek er een vreemd geluid onder de auto weg te komen. Ik kon echter niets vreemd ontdekken en heb de auto de volgende dag gewoon weer gebruikt. Het geluid was er nog steeds. Op een gegeven moment werd ik er door wandelaars op gewezen, dat er iets niet goed zat bij het rechter voorwiel dus maar eens opnieuw gekeken en toen bleek dat de monteur vergeten was om een kunststof afdekplaat naast de dynamo goed vast te zetten. Deze plaat schraapte langs de band en was de oorzaak van het lawaai. Bij de garage was het binnen 5 minuten weer vastgezet.

Vrijdagmiddag moesten we om twee uur ons kantoor verlaten want men begon met het doodspuiten van allerlei ongedierte wat er in het gehele gebouw rond zwierf. Men is daar het gehele weekend mee bezig. Maandag a.s. zullen we zien, of het weer bewoonbaar is.

P.S. Opmerkingen over het menselijke ongedierte dat in die kantoren verblijft, stel ik niet op prijs!!

Bericht Nr. 86 van uit Colombia

Afgelopen zondag zijn collega Ad en ik naar Bogota gevlogen om daar op maandag ons visum te kunnen verlengen. Als voorbereiding op deze actie moesten er eerst weer pasfoto's met een afwijkend formaat en achtergrondkleur gemaakt worden. Voor het visum heb je foto's van 3x3 cm met een witte achtergrond nodig en voor de daarna verplichte Colombiaanse ID-Card foto's van 3x4 cm met een blauwe achtergrond. Deze foto's laten maken is hier geen probleem en ze zijn daarnaast ook nog eens veel goedkoper dan in Nederland. Ik kreeg van ieder formaat elk 8 foto's en daarnaast nog twee gratis fotolijsten voor ca. € 9,50. Verder moesten er op voorhand een formulier ingevuld worden met allerlei vragen. Zo gauw je daarbij een foutje maakt, moet je weer opnieuw beginnen omdat doorhalingen en verbeteringen niet worden geaccepteerd. Het Ministerie van Immigratie was verhuisd en lag nog geen 100 meter van het hotel zodat we in tegenstelling tot de vorige twee keer niet voor dag en dauw uit de veren moesten. We kwamen er om 10 voor half acht aan lopen maar toen stonden er al 13 personen voor ons terwijl het kantoor om exact half acht open ging. We werden in groepjes van 6 personen binnen gelaten omdat er maar max. 6 personen gelijktijdig in de lift mochten. Boven aangekomen, werd eerst gecheckt of je moest betalen of niet. In ons geval was het gratis gezien de opdrachtgever waarvoor wij hier aan het werk zijn. Daarna was het wachten tot jou volgnummer (ik had nr. 14) op een scherm werd getoond en je naar een afgescheiden ruimte kon gaan om de eerder ingevulde papieren en pasfoto's in te leveren. Hier bleek, dat ik nog een kopie van het paspoort en een kopie van de laatste datumstempel waarop ik weer in Colombia ben aangekomen, moest overhandigen. Deze had ik niet. In dit gebouw was geen kopieermachine. Ik moest weer naar buiten en bij de buurman kon ik kopieën laten maken. Hierna weer terug, de ambtenaar zat geduldig op mij te wachten en ik kon de kopieën aan haar overhandigen. Alles werd nu goed bevonden en kon weer plaats nemen in de wachtruimte. Terwijl er de vorige twee keren wachttijden van 5 uur waren, kreeg ik nu binnen 1,5 uur mijn visum. Tot mijn verbazing kreeg ik ook de eerder ingevulde papieren, pasfoto en de zojuist gemaakte kopieën terug. Men maakte mij duidelijk, dat ik die bij het aanvragen van de ID-Card moest inleveren! (verder op meer hier over).

Omdat we zo snel al weer buiten stonden, hebben we een poging gedaan om een vlucht eerder terug te gaan omdat gezien het weer, het verkennen van Bogota niet echt een optie was. Eerst konden we tegen betaling van 30 dollar een vlucht eerder pakken. Plotseling veranderde dat bedrag in 300 dollar. Er werd gezegd, dat die vlucht vol zat maar voor dat bedrag zouden we dan op een wachtlijst komen en zouden er bij het inchecken twee andere personen niet meer mee kunnen omdat wij dan op die plaatsen zaten. We hebben hiervoor maar vriendelijk bedankt. Later bij het inchecken van onze vlucht, bleek dat de ticket van Ad niet meer geldig te zijn. Na wat stampei kreeg Ad te horen dat hij niet was komen opdagen bij die eerdere vlucht. Het bleek dat Ad wel op die eerdere vlucht was geboekt terwijl wij hadden aangegeven, dat we daar echt geen 300 dollar voor wilden betalen. Uiteindelijk is het goed gekomen en zijn we na ca. 6 uur wachten met de vlucht van 16.00 vertrokken.

Dinsdag hebben we de aanvraag voor de ID-Card in gang gezet. Daarvoor moet je eerst betalen (144.500 peso's = € 57,-). Met dit betalingsbewijs en de in Bogota terug gekregen formulieren + nog een nieuw ingevuld formulier zijn we woensdagmorgen naar DAS gegaan. DAS is het kantoor dat de ID-Card uitgeeft. Hier werden alle formulieren gecontroleerd en tot onze grote verbazing hadden ze de formulieren en kopieën die we in Bogota terug kregen hier helemaal niet nodig! We kregen alles gewoon terug. Na het afgeven van een aantal vingerafdrukken, was alles geregeld. Over een maand kunnen we de nieuwe ID-Card ophalen en kunnen we weer een jaar vrij in Colombia rond lopen.

Bericht Nr. 85 vanuit Colombia

Zo, ik ben weer terug op mijn Colombiaanse honk. Zoals altijd, zijn deze drie weken weer voorbij gevlogen. Ondanks het wat mindere weer in de eerste week hebben we een mooie vakantie in Drenthe gehad met onze pas verworven caravan samen met drie bevriende stellen. Verder was de vakantie gevuld met allerlei plichtplegingen waar ik jullie niet mee lastig wil vallen.

Zoals de vorige keer al gemeld, zou ik de maandag voor mijn vertrek de sleutels van ons eerste appartement in moeten leveren bij de makelaar gelijktijdig met een eindinspectie. Ik heb toen al gemeld, dat ik, door schade en schande wijs geworden, niet zoveel vertrouwen had in de afspraken met die makelaar en dat is ook nu weer uitgekomen. Een uur voor de afspraak kreeg ik per mail de melding dat de afspraak niet door kon gaan. Ik heb ze toen gemeld, dat dit nu voor mij einde oefening was en dat ik dinsdag (de dag voor mijn vertrek) de sleutels wel zou komen brengen en dat er geen inspectie meer zou plaats vinden. Per omgaande kreeg ik direct de melding dat de eindinspectie nu toch echt op die dinsdag zou plaats vinden. Deze keer ging het door en werd met een kritisch oog van de makelaar naar het lege appartement gekeken. Zij vond enkele vlekjes op de muren zowel binnen als buiten en zij vond dat ik dat moest gaan overschilderen c.f. een regel in het huurcontract. Ik heb haar gevraagd hoe zij dacht dat ik op 140 meter hoogte de buitenmuren moest overschilderen? Dat was haar probleem niet, er moest geschilderd worden. Ik heb toen eerst om teruggave gevraagd van een groot gedeelte van de maandelijks betaalde administratiekosten omdat daar o.a. ook het ramen lappen van betaald werd. Dit ramen lappen is in de afgelopen twee jaar echter niet één keer gedaan (uitgezonderd het schoonspuiten met een hoge druk spuit, wat ik niet onder de noemer ramen lappen wil plaatsen). Ik heb haar toen een deal voorgesteld, n.l. dat zij van het ten onrechte geinde geld voor het lappen van de ramen nu wel de buiten- en binnenkant kon schilderen. Na enig gemor, ging zij er mee akkoord en kon ik de sleutels inleveren en kreeg daarvoor in de plaats een ontvangstbewijs terug. Hiermee is het hoofdstuk appartement teneinde gekomen.

Een ander hoofdstuk, die van de hoge elektriciteitsrekening, kwam toevallig diezelfde dag ook tot een voor mij goed einde. Middels een brief van vier kantjes, kreeg ik de melding dat het bedrag van bijna 11 miljoen peso's (€ 4400,-) werd gewijzigd in nul peso. Dit hoofdstuk was precies een jaar daarvoor opgestart. Ook hier blijkt maar weer, dat je hier geduld moet hebben en dat het dan meestal wel goed komt.

Nu moet ik nog zien, om het probleem wat ik sinds eind april met hetzelfde bedrijf heb over het feit dat ik ogenschijnlijk geen stroom in mijn huidige appartement zou gebruiken en dat ik derhalve alleen maar meterhuur betaal en geen stroomverbruik, opgelost krijg. Het lijkt mooi, dat je maandelijks zo'n lage rekening krijgt, maar ik ben bang dat tegen de tijd dat ik definitief uit Colombia vertrek, er alsnog een hoge rekening uit de hoge hoed komt. Dit wil ik graag voor zijn. Volgens de makelaar die ik nu heb en die haar afspraken tot nu toe wel nakomt, bestaat er in Colombia een wet die zegt dat er in zulke gevallen na 5 maand niet alsnog een rekening gestuurd mag worden. Dit houd in, dat ik nu na er al 5 maand gewoond te hebben, ik over de maand mei al geen rekening meer krijg en dat dit nu zo ook voor elke volgende maand gaat gelden. Ik ben benieuwd wanneer ze daar wakker worden en weer gewoon op tijd rekeningen gaan sturen.

Bericht Nr. 84 vanuit Colombia

Omdat ik woensdag a.s. weer eens een keer voor een periode van drie weken naar Nederland kom, is dit voorlopig weer het laatste berichtje vanuit Colombia. Ik reis 29 september a.s. weer terug naar Cartagena.

Deze week is het, wat betreft schrijvenswaardige zaken, rustig geweest. Wel heb ik voor maandag a.s. een afspraak kunnen maken om het eerste appartement waar ik de sleutel nog steeds van heb officieel weer terug te geven aan de makelaar. Al hoewel ik er op voorhand niet zo'n groot vertrouwen in heb dat die makelaar komt opdagen. Ik heb helaas teveel slechte ervaringen met deze makelaar. Ik laat het, als ik terug ben, wel weten hoe deze oplevering is verlopen mede i.v.m. de nog steeds openstaande elektriciteit rekening van bijna 11 miljoen peso's. Dit gedoe is nu precies een jaar geleden begonnen en het einde is nog steeds niet in zicht.

Vanmorgen toen ik uit slaapkamerraam keek, zag ik weer eens hoe, in dit geval een bouwvakker, met veiligheidsregels omgaat. Men heeft er bij het naastliggende bankgebouw een complete nieuwe verdieping bij opgebouwd terwijl de bank al die tijd gewoon open was en de medewerkers gewoon in hun direct daaronder liggende kantoren aan het werk bleven of wat er daarvoor moet doorgaan. De bewuste bouwvakker, was staande op een smalle plank bezig om de buitenkant van de nieuw gemetselde muur aan te rapen daarbij zich vasthoudend aan die muur. Hij had nog wel een veiligheid vest aangedaan. Dit veiligheid vest zat weer met een touw vastgeknoopt aan een hoop stenen.

Bouwvakker staande op een smalle plank bezig om de muur aan te rapen.

Zoals al gezegd, is dit voor even weer het laatste bericht vanuit Colombia en doe jullie allen de hartelijke groeten vanuit een goeddeels ondergelopen en daardoor fris (slechts 24 gr.) Cartagena waar ik trouwens vandaag al weer de eerste opgetuigde kerstbomen in een winkel zag staan.

Wie weet, komen we elkaar de komende weken nog wel ergens tegen in Nederland.

Bericht Nr. 83 vanuit Colombia

Gisteravond tijdens het wachten op het bestelde eten op een terras op de hoek van de derde en de zesde straat (terras onder de bomen, Annet weet wel welke ik bedoel), had ik alle tijd om het langskomende verkeer eens goed te kunnen bekijken en dan m.n. op hun gebreken. Door deze 3^e straat loopt een deel van de openbare bus route door Cartagena. Men kent hier geen vervoersbedrijf die hier alle vervoer uitvoeren. Nee het zijn het allemaal particulieren die met de meest vreemd uitgedoste bussen rondrijden. Qua grootte hebben ze veelal het formaat van een halve touringcar zoals die in Nederland rondrijden. Er kunnen zo'n 20 á 25 personen in. Veel bussen zijn voorzien van 'sfeer' verlichting rondom de spiegels (als die er nog aan zitten), rondom de ramen en dan vooral aan de voorzijde en ook rondom de kentekenplaat. Sommigen hebben daarnaast ook nog eens zwaailichten op het dak gemonteerd. De volgens mij belangrijkste verlichting (koplampen en achterlichten) doen het vaak niet. Dit word dan echter weer gecompenseerd met alle overige aangebrachte knipperende verlichting. De voorruit is vaak ook nog bijna helemaal vol geplakt met allerlei stickers zodat de bestuurder nauwelijks vrij zicht op de (veelal) slechte straten heeft. Omdat ze hier geen bushaltes kennen, stoppen al die bussen daar waar een passagier er uit wil of waar een iemand zijn hand opsteekt om aan te geven dat hij/zij mee wil. Deze werkwijze houd wel in, dat de bussen elkaar steeds maar weer inhalen en elkaar snijden om op die manier passagiers uit te laten stappen (soms is het gewoon springen omdat de bus nauwelijks stopt) en ook om gereedstaande passagiers voor elkaar weg te kapen. Deze manier van rijden (snel optrekken en daarna maximaal op de rem), houdt wel in, dat je een sterke maag moet hebben om al die snelheidsveranderingen te kunnen opvangen en te verwerken. Ook valt het op, naargelang het later word en er minder passagiers op de trottoirs staan, dat ze steeds langzamer gaan rijden in de hoop, dat er nog ergens een passagier opduikt die mee wil. Dit betekend wel, dat je nooit van te voren weet hoe lang je er over doet om van A naar B te komen.

Ook zie je altijd veel politieagenten rondrijden, meestal met twee personen op één motor waarvan vaak de verlichting 's avonds niet is ingeschakeld of waar maar een gedeelte van de verlichting het doet. Deze motorrijders vallen vaak wel op, omdat ze vrijwel altijd met blauwe en rode zwaailichten aan rijden zonder dat daar een reden voor is of het zou moeten zijn dat ze daardoor toch voor een ander zichtbaar zijn omdat hun eigen verlichting het vaak niet doet. Ook in geval van motorpech zijn ze inventief. Ze gaan gewoon naast elkaar rijden waarbij één agent met zijn voet de tweede motor voor uit duwt. Ik vraag mij wel af hoe deze agenten respect bij de overige weggebruikers moeten afdwingen als zij zelf het verkeerde voorbeeld geven. Zo zag ik gisteren twee motoragenten zonder achterlicht langzaam voorbij rijden terwijl er ca. 100 meter achter hen een politieauto reed met uiteraard ingeschakeld zwaailicht zonder dat deze de motorrijders waarschuwde dat hun verlichting niet deugde.

Woensdag a.s. gaan we de eerste proefvaart maken en het lijkt er daarmee op, dat Annet haar weddenschap met collega Ruud gaat verliezen. Annet heeft n.l. met Ruud gewed, dat we het eerste schip dit jaar niet gereed en overgedragen zouden krijgen. Als nu verder alles volgens planning gaat verlopen (maar dat weet je hier nooit), kan ik aan het eind van dit jaar een wijntje meedrinken die of door Annet is betaald of door Ruud als het schip toch niet voor het eind van het jaar opgeleverd kan worden. Ik zit dus altijd goed want voor mij is het een win-win situatie.

Bericht Nr. 82 vanuit Colombia

Afgelopen maandag hadden we weer eens een vrije dag (en dus een lang weekend) i.v.m. Maria ten Hemelopneming. Een deel van de hier aanwezige collega's hebben dit lange weekend aangegrepen om naar Santa Marta te gaan en daar o.a. het nationale park Tayona te bezoeken. Dit is hetzelfde park waar ik een tijdje geleden ben geweest en waar ik o.a. een krokodil van een redelijk formaat tegenkwam. De rest van de groep, waaronder ikke, zijn afgelopen zondag naar Playa Blanca op het eiland Baru geweest. Je hebt daar een mooi wit strand met helder blauw water en waar men als lunch lekkere vis serveert. Rond half drie die middag kwam er plotseling een flinke onweersbui opzetten met als gevolg dat iedereen gelijktijdig zijn boeltje inpakte en wilde vertrekken. Toen wij bij de auto's kwamen (we gaan altijd minimaal met twee auto's om, als er eens eentje in de modder vast komt te zitten, je de ander als trek auto kunt gebruiken), stond er al een lange stoet bussen van het formaat halve touringcar zoals die in Nederland rondrijden om de vele bezoekers naar huis te brengen. We zaten nog maar net in de auto toen het gigantisch begon te plenzen met als gevolg dat we door gigantische modderpoelen achter de vele bussen aan moesten rijden. Op sommige plekken waren deze modderpoelen gelukkig zo breed, dat je soms een aantal bussen kon inhalen. Uiteindelijk hebben we twee uur in de file voor de veerpont gestaan voordat we over konden steken richting Cartagena. Waar we er normaal 1,5 uur over doen, hadden we nu 3,5 uur nodig en waren rond half zeven weer op de basis in Cartagena.

Donderdag zijn collega Ruud en ik 's morgens om 8 uur naar de bank gegaan om te proberen mijn belastingaanslag te betalen. In tegenstelling tot wat ik vorige week heb geschreven viel het allemaal qua tijd reuze mee. Binnen een uur was de aanslag tot ons beider verbazing betaald. Het geld bleek gestort te zijn op het hoofdkantoor in Bogota. Nadat Ruud duidelijk had gemaakt, dat het bedrag bedoeld was om mijn aanslag te kunnen betalen, ging de bankmedewerker aan de slag om het in euro's gestorte bedrag via US Dollars te wisselen in Colombiaanse peso's tegen de hoogst mogelijke wisselkoers. Hierna kon het bedrag in peso's op de rekening van Ruud gestort worden. Normaal is het hier dan zo, dat je dan naar een tweede loket gaat en daar het bedrag contant opneemt en het bij een derde loket weer inlevert om er je aanslag mee te betalen. Tot onze verbazing ging het nu anders. Deze bankmedewerker zette plotseling een stempel op de kopie aanslag en maakt duidelijk dat hiermee de aanslag was betaald en dat we konden gaan. Soms lijkt het er op, dat het toch wat gemakkelijker word om betalingen te doen alhoewel dit absoluut geen garantie voor de toekomst is.