Bericht Nr. 97 vanuit Colombia

Aan alles komt een end, zo ook aan mijn verblijf in Colombia. Na een verblijf van bijna 2 jaar en 8 maanden reis ik dinsdag 8 mei a.s. definitief terug naar het schone Goor.

Maar eerst wil ik nog even terugkomen op het geslaagde Griekse Paasgebruik wat hier door mijn Griekse collega's Kostas en Andoni is georganiseerd. S' Morgens om 7 uur hebben ze de barbecue aangestoken en zijn ze begonnen met het grillen van het lam. Toen iedereen zo rond 1 uur s'middgs arriveerde op het dakterras, was het lam nog niet gereed voor comsumptie. Omdat Kostas en Andoni na 4 draaien behoorlijk lamme armen hadden gekregen, moesten de gasten ook maar een tijdje meedraaien. Uiteindelijk rond 2 uur konden we met ons allen aantal tafel. Het was een internationaal gezelschap komende uit Nederland, Griekenland, Denemarken, Korea, Pakistan, Coloumbia, Spanje, Frankrijk en Amerika.

Draaien maar....

Andoni bezig met finishing touch.

De organisatoren, links Kostas en rechts Andoni

Gisteren kreeg ik een afscheidslunch aangeboden door de Colombiaanse Marine in de Officiers Club in Cartagena. Omdat het hier altijd warm is en blijft, eet je heel vaak buiten onder een soort van veranda, zo ook gisteren. Toen we aankwamen zagen we in de verte een onweersbui aankomen. De onweersbui kwam niet tot uitbarsting maar ging wel gepaard met een geweldig harde wind, zodanig dat de reeds gedekte tafel volledig leeg geblazen werd. Het bestek en de servetten kwamen letterlijk naar ons toegewaaid. Gelukkig was het eten nog niet opgediend. Met een kleine toespraak en een paar kleine cadeautjes werd er afscheid van mij genomen.

En dat doe ik hier dan nu ook middels dit laatste bericht. Ik heb de 100 net niet kunnen volmaken. Ik wil iedereen hartelijk bedanken die in welke vorm dan ook blijk heeft gegeven, dat de verhaaltjes leuk waren. Ik heb het graag gedaan om jullie op deze manier op de hoogte te houden van het wel en wee hier in Cartagen de Indias, Colombia.

Ik wens iedereen het allerbeste toe en we zullen elkaar vroeg of laat ongetwijveld nog wel eens weer een keertje tegen komen.

Hartelijke groeten vanuit Cartagena en tot ziens in Nederland.

Bericht Nr. 96 vanuit Colombia

Zo hier is weer eens een berichtje vanuit Colombia. Het heeft weer even geduurd maar dat komt omdat ik weer een paar weken in Nederland ben geweest om daar het Pasen te vieren en de verjaardag van kleindochter Lotte.

Afgelopen dinsdag ben ik verhuisd naar het Hilton om daar de laatste drie weken van mijn verblijf in Colombia door te brengen. De reden van deze verhuizing is, dat mijn vervanger Benno in mijn appartement is getrokken. Voor mij is de cirkel nu rond, want in september 2009 zijn Annet en ik vanuit het Hilton begonnen aan ons verblijf hier. Ik ben nu aan het aftellen naar 7 mei a.s. wat mijn laatste werkdag hier in Cartagena gaat worden. Mijn vlucht naar Nederland staat gepland voor 8 mei en kom dan op 9 mei definitief terug in Nederland, net op tijd om de verjaardag van dochter Tineke te kunnen bijwonen.

Maar voordat het zover is, gaan we zondag eerst nog met alle hier aanwezige collega's het Griekse Pasen vieren. Dat is weliswaar 1 week te laat maar dat heeft zijn redenen waar ik verderop nog op terug kom. Het Griekse Pasen valt in het algemeen vrijwel nooit samen met het Nederlandse Pasen. Dit jaar viel het op 15 april, dus een week later dan in Nederland. Een Griekse traditie tijdens het Pasen is, dat er op eerste paasdag her en der in de straten vanaf s 'morgens 6 uur barbecues worden aangestoken waar dan lammeren aan het spit worden geroosterd. (dit hebben we indertijd tijdens ons verblijf in Pachi in 2005 zelf ook meegemaakt). Onder het genot van de nodige alcoholische versnaperingen worden dan de lammeren geroosterd. Vanaf een uur of één kan iedereen die langs komt dan aanschuiven.

Nu is het zo dat we hier ook een tweetal Griekse collega's hebben en die vonden het leuk om deze Griekse traditie hier ook in Colombia te gaan uitvoeren. Omdat ze echter heel moeilijk aan een lam konden komen, hebben ze het een week moeten uitstellen. Via een lokale slager hebben ze afgelopen donderdag een geslacht lam kunnen kopen die dus aanstaande zondag vanaf 8 uur s ‘morgens aan het spit gaat. Men verwacht dat we dan vanaf een uur of twee kunnen aanschuiven. Dit alles gaat plaatsvinden op het dakterras van het appartementengebouw waar ik tot afgelopen dinsdag heb gewoond. Wie weet kom ik daar in mijn laatste bericht nog wel even op terug.

Bericht Nr. 95 vanuit Colombia

Deze keer maar eens een paar dingetjes waar ik het al eens eerder over heb gehad maar de laatste weken weer eens extra opvielen. Ik heb het dan over de politie.

De politie gaat hier gekleed in het groen, dus hier spreken ze niet over blauw op straat zoals in Nederland maar over groen op straat en het ziet er hier constant behoorlijk groen uit. Vooral 's avonds word er geregeld een grote politiebus met een camera op het dak en de rood-blauwe zwaailichten aan, ergens langs de straat geparkeerd. Er om heen lopen dan meestal wel zo'n 5 agenten zich een beetje te vervelen. Een tijdje terug heb ik zo'n agent eens gevraagd waarom men altijd de zwaailichten aan heeft. Zijn antwoord was, dat men dan kon zien dat er politie in de buurt was. Net of dat aan het vele groen op straat niet zichtbaar is!!

De vele motor patrouilles die hier de gehele dag en ook 's avonds rondkijken en waar men altijd met z'n tweeën op 1 motor zit, vallen op z'n minst op doordat ze altijd met de zwaailichten aan langzaam door de straten rijden. Dat ze de normale verlichting vaak niet aan hebben of omdat die maar gedeeltelijk werkt (vaak geen achterlicht) word hier blijkbaar als normaal geaccepteerd beschouwd. Ook vind men het vaak niet nodig om richting aan te geven zodat je maar moet raden welke kant men op wil. Dit voorbeeld word dan ook heel vaak door het overige verkeer overgenomen, want ook die geven vaak geen richting aan en schieten gewoon voor je langs. Dat ik wel richting aan geef word door het overige verkeer vaak gezien als 'die zal wel vergeten zijn om de richtingaanwijzer uit te zetten' en ze halen je dan ook gewoon in terwijl je wilt afslaan. Op die manier heb ik al eens bijna een keer zo'n politiemotor klemgereden terwijl ik rechtsaf wilde en hij mij toch nog rechts wilde inhalen. Gelukkig zag ik hem op tijd in mijn rechter spiegel.

Zo gauw er echt iets aan de hand is en men het overige verkeer juist moet waarschuwen middels de zwaailichten, gaan deze lichten juist uit. Dat zag ik vorige week zaterdagavond nog eens weer toen ik op weg naar het vliegveld was om een collega op te halen. Op de weg (2x2 rijbanen gescheiden door een middenberm) was op de tegenoverliggende rijbaan een vrachtauto gekanteld en blokkeerde daarbij beide rijbanen. Via een doorgang in de middenberm werd het verkeer door de politie naar de andere rijbanen geleid en dat allemaal in het pikkedonker zonder dat er enige waarschuwing via zwaailichten werd gegeven!

Ook kent men hier vaste controleposten. Deze zijn van verre al zichtbaar omdat er dan oranje pionnen midden op de weg staan en er tijdelijk drempelmatten worden neergelegd. Deze posten worden bemand door minimaal 6 agenten. Ik kom dagelijks meerdere keren langs minimaal twee van die posten en zie dan dat er vrijwel nooit mensen staande worden gehouden zoals dat in die kringen heet. De agenten staan er meestal een beetje rond te kijken of bezig te zijn met het lijkt wel wat intussen een internationale hobby is geworden, n.l. SMS-en of spelletjes spelen op hun mobieltje. Deze posten worden zo vanaf 's morgens 7 uur tot 's middags 6 uur bemand. Daarna word alles weer opgeruimd en gaat men naar huis om de volgende dag gewoon weer opnieuw te beginnen.

Omdat ik dus dagelijks meerdere keren langs van die controleposten kom, word ik af en toe natuurlijk ook wel eens staande gehouden. Door te doen dat je niet begrijpt wat men van je wil (niet laten blijken dat je wel een paar woorden Spaans verstaat), mag je veelal direct weer doorrijden. Een heel enkele keer tref je iemand die Engels spreekt en dan moet je alle papieren wel laten zien. Na een grondige inspectie mag je daarna weer doorrijden.

Bericht Nr. 94 vanuit Colombia

Zo, hier is dan eindelijk weer eens een berichtje vanuit Colombia. Omdat dit de eerste van het nieuwe jaar is, wil ik jullie allen allereerst nog een heel gelukkig en vooral gezond nieuwjaar toe wensen. Het is al bijna maart dat ik deze nieuwjaarswens schrijf, maar ik hanteer nog de oude 'levertraan' regel dat zolang de 'R' nog in de maand zit dit nog is toegestaan.

De vorige keer had ik al gemeld, dat er toen door de vele regen en het moeten halen van een bepaalde plandatum, die samen viel met mijn vertrek datum en waarbij ook nog kwam dat de commandant met zijn schip wilde gaan varen, overgewerkt moest gaan worden en waar ik dus ook niet onderuit kon komen. Zo heb ik voor mijn vertrek op dinsdag 21 december j.l. nog op de voorafgaande vrijdagavond, zaterdagmorgen en zondag moeten werken en dat was maar goed ook, want door uiteindelijk op die bewuste dinsdag 's morgens om half 7 te beginnen, hebben we het gered. De laatste bouten waren zo rond half twaalf aangedraaid en het schip vertrok nog geen half uur later. Gelukkig was ik op tijd van boord zodat ik mij kon voorbereiden op mijn vertrek naar Nederland. Werken was er toen toch al niet meer bij want mijn werkplek was zojuist uitgevaren.

Toen we met de hijswerkzaamheden bezig waren, kreeg ik zo rond half acht (lokale tijd) een telefoontje van mijn schoonzoon Pieter dat mijn tweede kleindochter Maud was geboren en dat alles goed was verlopen. Na aankomst op 21 december in Nederland, ben ik zo'n beetje linea recta naar Enschede gegaan om de pasgeborene te bewonderen.

Na een weekje wintersport in Saalbach - Hinterglemm ben ik eind januari weer naar Cartagena vertrokken, nu voor een korte periode, want afgelopen week ben ik weer even in Nederland geweest om o.a. de verjaardag van mijn moeder te vieren, die 90 jaar is geworden en dat allemaal nog in redelijke gezondheid.

Afgelopen donderdag ben ik weer opnieuw in Cartagena aangekomen, nu voor een verblijf van 5 weken. Dit is de op één na laatste periode want begin dit jaar is op mijn verzoek een definitieve einddatum vastgelegd waarna ik kan gaan afbouwen naar mijn vervroegde pensionering. Mijn definitieve vertrek uit Colombia is vastgelegd op 8 Mei a.s. waarna ik nog c.a. 3,5 maand in Hengelo ga werken en aansluitend mijn vakantietegoed van 3,5 maand ga opmaken, zodat ik met een schone lei op 1 December a.s. aan mijn vroeg pensioen kan gaan beginnen.

Vanmorgen ben ik direct al weer geconfronteerd met de nationale Colombiaanse hobby, namelijk wachten. Ik heb zeker 3 kwartier in de supermarkt bij de vleesafdeling moeten wachten omdat er klanten voor mij stonden die volgens mij zo'n beetje voor geheel Cartagena vlees kwamen halen. Je moet dan denken aan minstens 5 kilo gehakt en 10 kilo vlees dat in hele dunne plakken gesneden moet worden zodat het op de barbecue eerder klaar is. Blijkbaar houden ze daar dan niet van wachten! Er stonden daar 3 man achter de toonbank om te helpen, waarvan eentje al die tijd bezig is geweest om een bestelling voor een klant klaar te maken (deze klant was in geen velden of wegen te zien, maar dat terzijde), de tweede was gewoon bezig om een grote krat met kip per stuk om te verpakken. Alleen de derde man was dan bezig om de overige klanten te helpen hetgeen dus het nodige geduld vereiste. Aan dat wachten zal ik nooit wennen maar je moet maar gewoon blijven staan tot dat je aan de beurt bent.

Hierna ben ik even bij de kapper geweest. Het is een zaak met zo'n tien stoelen. Als je daar binnen komt, denk je gelijk, dat je hier ook weer lang moet wachten want alle stoelen waren bezet. Gelukkig voor mij was het allemaal personeel dat op klanten zaten te wachten en ik was dus gelijk aan de beurt. Binnen 15 minuten stond ik weer buiten en was ik geknipt, incl. neus, oren en wenkbrauwen, gewassen incl. hoofdmassage en voorzien van een huidzalfje en dat allemaal voor 20.000 peso's hetgeen gelijk is aan ongeveer € 8.-

Bericht Nr. 93 vanuit Colombia

Deze keer geen echt bericht, enerzijds omdat er weinig spectaculairs te melden is of het moeten de langdurige heftige regenbuien zijn die Cartagena en omstreken de laatste drie dagen teisteren. De laatste dagen staan hier de straten n.l. volledig onder water en ik vrees dat het in de lager gelegen wijken nog veel erger is, anderzijds omdat ik aan het aftellen ben voor mijn aanstaande vakantie in Nederland.

Nu het zo tegen het einde van het jaar aan loopt, is er meer stress op het werk omdat er nog een aantal zaken geregeld moeten worden, en waar mijn aanwezigheid bij nodig is, voordat ik volgende week naar Nederland vertrek. Door de vele regen van de laatste dagen moet men geregeld stoppen en wachten tot het weer droog word. Om die regendagen op te kunnen vangen, werkt men nu deels dag en nacht door. Dat houd dan weer in, dat ik ook op voor mij minder normale tijdstippen aan de bak moet. Zo was ik vrijdagavond aan boord en ook vandaag ben ik er weer geweest. Waarschijnlijk morgen ook.

En dat allemaal omdat ik woensdag 21 december aanstaande weer naar Nederland ga om daar met familie en vrienden de kerst en nieuwjaar te vieren. Ik blijf tot eind januari in Nederland met tussendoor nog een week wintersport in Oostenrijk.

Daarom wens ik jullie allen nu alvast

Fijne Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar

Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo

Bericht Nr. 92 vanuit Colombia

Omdat het hier een paar weken rustig is geweest zonder vermeldenswaardige zaken, heb ik de berichtenstroom een paar weken opgeschort maar vandaag heb ik weer iets te melden en deze keer zijdelings iets over het werk want per slot van rekening zit ik daarvoor hier al weer ruim 2 jaar in Cartagena.

Gezien de voortgang van het werk in de afgelopen twee jaar, heeft Annet vlak voor dat zij in mei jl. terug ging naar Nederland een weddenschap met collega Ruud afgesloten dat de oplevering van het eerste schip uit een totaal van vier, niet voor het eind van dit jaar zou plaats vinden. De inzet was een goede fles wijn. Helaas voor Annet maar goed voor het project is afgelopen dinsdag (6 December) het eerste schip met naar tevredenheid werkende apparatuur volledig door de Colombiaanse klant geaccepteerd. Dus Annet was de pineut, d.w.z. dat ik als haar afgevaardigde op pad ben geweest om een goede fles wijn te kopen. Wijn (vooral afkomstig uit Chili) is hier voldoende te koop maar het is allemaal erg prijzig. Normale huiswijn kost hier al gauw € 12,- per fles. Omdat ik geen wijnkenner ben, ben ik afgegaan op de prijs en heb een fles van ruim 70.000 peso's (ongeveer € 28,-) gekocht in de veronderstelling (en hoop) dat de wijn dan ook goed is. Deze veronderstelling is gelukkig uitgekomen. Maar voordat we dat konden proeven en bevestigen, moest die fles natuurlijk wel eerst geopend worden en dat ging niet zomaar omdat we geen kurketrekker in ons kantoor hadden. Maar gelukkig zijn we met ons allen niet zomaar voor één gat te vangen en werd met vereende kracht en alternatieve gereedschappen de fles ontkurkt. Zie bijgaande foto's.

M.b.v. alternatieve middelen en (vrouw-)mankracht, werd de fles ontkurkt....

....De gebruikte middelen: houtschroef, schroevendraaier en waterpomptang...

Toasten op het resultaat (bij gebrek aan glazen, maar in een plastic bekertje) met van links naar rechts: Ruud, Gerrit, Rob, Hans, Jan en Ana

De joligheid slaat al toe na één bekertje wijn!!!

Bericht Nr. 91 vanuit Colombia

Als traditie gaan wij hier elke vrijdagavond met de collega's uit eten. Omdat er deze weken veel collega's zijn, moesten we een tafel voor 16 personen reserveren in ons stam restaurant (Carbon de Palo). Collega Rob zou die reservering regelen. Dat gaf wat problemen omdat die avond Colombia tegen Venezuela moest voetballen en daarom zouden er die avond veel mensen komen kijken op het terras van dat restaurant en zou er geen plaats zijn voor zo'n grote groep. Toen Rob echter aan gaf dat hij een collega van mij was en daardoor ook Annet kende, was opeens alles mogelijk want voor Signora Annie en Don Gerr (zo worden wij hier n.l. door de eigenaar en zijn personeel genoemd) is er n.l. altijd plaats in zijn restaurant. De rest moest dan maar wat inschikken. Later op de avond tijdens het eten moest iedereen nog meer inschikken omdat het begon te regenen en wij zover onder de overkapping moesten doorschuiven, dat iedereen droog bleef. Helaas lukte dat niet voor iedereen. Ik zat n.l. precies onder een lek in het dak en was dan ook uiteindelijk redelijk doorweekt maar dat mocht de pret niet drukken.

Zondag zijn we met een aantal collega's in 3 auto's weer eens naar Playa Blanca op het eiland Baru geweest. Langs de enige (zand)weg op dat eiland waren de lokale kinderen nog bezig met de traditie die bij de viering van de Onafhankelijkheid van Cartagena hoort, n.l. het zwart maken van mensen tenzij je ze wat geld geeft. Deze kinderen hadden echter touwen over de weg gespannen en gooiden met water waarin (water)verf zat, naar de voorbijgaande auto's als er niet betaald werd. Na een gezellige dag op het strand zijn we terug gereden en toen we auto parkeerden bij ons appartement was die behoorlijk blauw en bruin gekleurd. Tegen betaling laat ik de auto wekelijks wassen door iemand die hier in het gebouw werkt en voor hem is dat een extra bron van inkomsten. Zo is mijn auto in de nacht van zondag op maandag gewassen. Omdat de verlichting in de parkeergarage niet zo denderend is, gebeurd het wassen deels in het donker. Het resultaat was maandag dan ook zichtbaar, niet alle (blauwe) verf was verwijderd dus dat word bij de eerstvolgende wasbeurt extra boenen voor de bewuste persoon.

Vorige week heb ik het even gehad over een attente agent die Annet waarschuwde voor de kans op het roven van haar halsketting. Deze week zag ik weer een attente agent die bij mij echter niet zoveel respect afdwong door zijn manier van handelen. Het volgende zag ik gebeuren. Een agent stond met een bord met daarop 'Pare' (stoppen) en aan de andere kant 'Siga' (doorgaan) bij een zebrapad en aan de overkant zo'n 10 meter voorbij dat zebrapad stond een vrouw die wilde oversteken. Nou is het hier 'normaal', dat men niet voor een zebrapad stopt om de voetgangers te laten oversteken. Als je wilt oversteken, moet je het zebrapad, met de hand om hoog als stopteken, voorzichtig op lopen in de hoop dat de auto's dan zullen stoppen. Ik betrap mij er zelf soms ook op, dat ik niet stop. Je neemt snel de gewoonte van de mede autorijders over. Weer terug in Nederland moet ik daar echt op gaan letten. Maar goed, deze vrouw stond dus 10 meter voorbij het zebrapad en niemand stopte om haar te laten oversteken. De agent vond dat blijkbaar niet netjes en ging met zijn bordje 'Pare' omhoog op het zebrapad staan en hield daarmee de auto's tegen. Daarna gaf hij de vrouw een teken dat zij dus 10 meter voorbij het zebrapad kon oversteken. Ik had het normaal gevonden dat die agent de vrouw naar het zebrapad had laten lopen en haar daar had laten oversteken maar hier maakt men daar niet zo'n punt van.

Over agenten gesproken, afgelopen vrijdag werd ik op weg naar het werk door twee agenten op een motor staande gehouden zoals dat in politietermen heet. Wat was er gebeurd? Zoals al eens eerder geschreven, zitten er nogal wat gaten in het wegdek waar na een regenbui water in blijft staan. Omdat ik vrijdagmorgen niet iets naar rechts kon uitwijken omdat daar iets op de straat stond, reed ik met het linker voorwiel door zo'n gat met als gevolg, dat het water hoog op spoot net op het moment dat er op de andere weghelft twee agenten op een motor kwamen aanrijden. Helaas kregen beide agenten het water over zich heen. In de achteruitkijkspiegel zag ik, dat ze omdraaiden en achter mij aan kwamen. Omdat het, zoals altijd druk was, werd ik na een paar honderd meter door hen ingehaald en tot stoppen gemaand. Ik zag meteen al, dat ze alle beide behoorlijk nat waren. Eén van de agenten stapte af, gaf mij netjes een hand en begon in het Spaans tegen mij te praten. Ik weet uit ervaring, dat jij je op zo'n moment van de domme moet houden en dat gaat mij niet verkeerd af (zelfkennis!). Je moet dus niet laten blijken dat je wel begrijpt waar het over gaat. Ik vroeg aan die agent of hij Engels sprak. Zijn antwoord was No. Daarop vroeg hij aan zijn collega of die toevallig Engels sprak en het antwoord was daar ook No. Meteen daarop kreeg ik weer een hand van de eerste agent en werd mij in het Spaans Buenos dias (een fijne dag) toegewenst en daarmee was de kous af.

Bericht Nr. 90 vanuit Colombia

Zoals de vorige keer al aangegeven, hebben we deze week en de komende maandag te maken met de festiviteiten rondom de Miss Colombia verkiezingen en de viering van de Onafhankelijkheid van Cartagena. Voor ons begon dat de afgelopen donderdag al. Hoewel officieel geen vrije dag, moesten we donderdagmiddag wel vrij nemen omdat je anders niet meer thuis kon komen. I.v.m. de parade met de kandidaat Missen Colombia waren de belangrijkste wegen naar Bocagrande (het stadsdeel waar ik woon), afgesloten. Samen met Katharina (vrouw van een Griekse collega die helaas voor hem wel moest werken), zijn Annet en ik naar het oude stadsdeel gelopen om daar de parade te bekijken. In tegenstelling tot de vorige twee jaren, hebben we deze keer de parade niet vanuit het zwembad bij collega Ruud bekeken, maar zijn we tussen de Colombianen op de oude stadsmuren gaan staan en hebben van daar uit de stoet bekeken, althans voor zover dat mogelijk was. De lokale traditie schrijft n.l. voor, dat men je m.b.v. spuitbussen probeert onder te spuiten en als je een beetje pech hebt, krijg je hierna ook nog eens een handvol maïsmeel over je uitgestrooid. Uiteraard moet je daar dan zelf ook aan mee doen. Van kijken komt er dan niet zoveel terecht.

Links is Annet nog net zichtbaar

Het resultaat, al hoewel het soms nog wel slechter kan.

Ook de weinige auto's die er dan nog rondrijden, worden niet ontzien en je ziet ze dan ook in de meest vreemde kleuren voor bij komen.

Tijdens de parade werd Annet door een agent vriendelijk verzocht om even mee te komen. Zij werd netjes door de agent van een verhoging af geholpen en een paar meter naar achteren meegenomen. Annet vroeg meteen of er een probleem was maar dat was niet zo. Zij werd er echter door de agent op gewezen, dat het verstandiger was om de gouden ketting die zij om had maar af te doen en in haar tasje op te bergen en daardoor geen aanleiding te geven voor eventuele beroving. Om privacy redenen werd haar dat niet verteld waar allerlei mensen bij stonden maar moest zij daarvoor even mee komen naar achteren.

Helaas bleek de volgende morgen wel dat haar mobiele telefoon weg was. Ondanks intensief zoeken door het gehele appartement, tot zelfs in de wasmachine toe, bleef de mobiel spoorloos. We hebben het vermoeden dat deze in de drukte door een zakkenroller is gerold. De halsketting zat er gelukkig nog wel in. We hebben het abonnement direct via Karin laten blokkeren zodat er niet op onze kosten gebeld kan worden. Dat word dus een nieuwe telefoon kopen zo gauw Annet terug in Nederland is. Hopelijk kunnen we een claim bij de reisverzekering in dienen. Tot zo lang is zij niet meer mobiel bereikbaar.

Als onderdeel van de Miss verkiezingen, werd vandaag weer de traditionele botenparade gehouden. Alle kandidaten (23 stuks) maken ieder apart in een roeiboot, geroeid door zes matrozen, een tocht vanuit de oude stad door de Baai van Cartagena naar de Marine Officiersclub. Wij hadden daar weer toegangskaarten voor en konden zo onder het genot van een hapje en een drankje alle kandidaat missen in de Officiersclub voorbij zien komen.

De verkiezing voor Miss Colombia word maandag a.s. gehouden. In principe heeft iedereen die dag vrij maar helaas geld dat deze keer niet voor mij omdat er de komende twee weken een aantal urgente werkzaamheden verricht moeten worden waarbij we in principe geen dag meer kunnen missen. Het zij zo. De verkiezingen zullen er wel om door gaan.